by |
ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋ, ਜੀ! … ਸਿਆਣੇ ਲੋਕ ਕਹਿ ਗਏ ਕਿ ‘ਬਿਮਾਰੀ’ ਜਿੰਨੀ ਜਲਦੀ ਨੱਪ ਹੋ ਜਾਵੇ ਉਤਨਾ ਈ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਇਸ ‘ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਅਨਪੜ੍ਹ’ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿੱਦਾਂ ਸਮਝਾਵਾਂ?? ਸਵੇਰੇ-ਸਵੇਰੇ ਘਰ ਤੋਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨੂੰ ਤੁਰਦਿਆਂ ‘ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ’ ਦੀ ਮੈਡਮ ਨੇ ਮਗਰੋਂ ਹਾਕ ਮਾਰਦਿਆਂ ਅੱਜ ਫੇਰ ‘ਇੱਕ ਦੂਣੀ ਦੂਣੀ – ਦੋ ਦੂਣੀ ਚਾਰ’ ਵਾਂਗ ਰਟੇ ਪਹਾੜੇ ਦੀ ਤਰਾਂ ਆਪਣੇ ‘ਮਨ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ’ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤਾ…। ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਵਾਈਸ ਚਾਂਸਲਰ (ਵੀ ਸੀ) ਹਨ। ਅੱਜ ਵੀ ਉਸ ਨੇ.. ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਤਰਾਂ… ਬਿਨ ਬੋਲਿਆਂ ਹੀ ਮੈਡਮ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਬੜੀ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਵੱਲ ਝੁਕਾ ਕੇ ‘ਹਾਂ’ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਇਹ ਸਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ‘ਹਾਂ’ ਵਿੱਚ ਹਿੱਲਿਆ ਜੁਲਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ… ਪਰ ਪਰਨਾਲਾ ਫੇਰ ਵੀ ਅਜੇ ਤੱਕ ਉੱਥੇ ਦਾ ਉੱਥੇ ਹੀ ਸੀ… । ਕਈ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਂਦੇ ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਡਰਾਇਵਰ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਗੱਡੀ ਦੀ ਤਾਕੀ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ। ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੈਡਮ ਦੀ ਇਹ ਤਾਕੀਦ ਸੁਣਦਿਆਂ, ਅੰਦਰੋ-ਅੰਦਰੀ ਡਰਾਇਵਰ ਦਾ ਸ਼ੱਕ ਯਕੀਨ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਿਆ… ਕਿ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਕਿਸੀ ‘ਮਾਰੂ ਬਿਮਾਰੀ’ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਹਨ। ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਸੜਕ ਉਪਰ ਭੀੜ-ਭੜੱਕਾ ਅਤੇ ਗੱਡੀਆਂ ਦੇ ਕੰਨ ਪਾੜਵੇਂ ਹਾਰਨਾਂ ਦੇ ਮਹੌਲ ਦਰਮਿਆਨ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਡੂੰਘੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਿਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਡਰਾਇਵਰ ਹੌਂਸਲਾ ਜਿਹਾ ਕਰਦਿਆਂ ਅਤੇ ਜਕਦਿਆਂ-ਜਕਦਿਆਂ ਬੋਲਿਆ,… ਤੁਸੀਂ ਮੈਡਮ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਬੈਠਣ-ਸੋਚਣ ਨਾਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ‘ਸੁਣ ਈ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ.. ਜੀ? ਡਾਕਟਰ ਸਚਦੇਵੇ ਨਾਲ ‘ਪੁਇੰਟਮੈਟ’ ਬਣਾ ਈ ਲਓ… ਜੀ!! ਮੈਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ… ਉਹ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਸੀ…। ਵਾਰ ਵਾਰ ਬੋਲਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਲੈਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਡਰਾਇਵਰ ਨੇ ਡਰਦੇ ਡਰਦੇ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਭਾਵ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਵੱਲ ਨੂੰ ਉਲਾਰ ਦਿੱਤੇ! ਨਹੀਂ ਯਾਰ,… ਮੈਂ ਤਾਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਗੰਭੀਰ ਮਸਲੇ ਵਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਗੱਲ ਤੇਰੀ ਵੀ ਕੰਮ ਦੀ ਆ… ਮੈਂ ਵੀ ਬੜਾ ‘ਹਾਂ-ਹਾਂ’ ਕਹਿ ਕੇ ਲਟਕਾਅ ਲਿਆ। ਹਾਲਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ‘ਇਹ’ ਕੋਈ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ… ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ… ਤੂੰ.. ਐਂ ਕਰ, ਅੱਜ ਡਾਕਟਰ ਸਚਦੇਵੇ ਨਾਲ ਅਪੁਇੰਟਮੈਂਟ ਬਣਾ ਹੀ ਦੇ… । ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਸ਼ਾਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਹੀਂ ਮੈਥੋਂ ਜਾਇਆ ਜਾਣਾ… ਤੇ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਵੀ ਦੱਸ ਦੇਈਂ…। ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਡਰਾਇਵਰ ਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ। ਘਰ ਤੋਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਦੌਰਾਨ ਗੱਲਾਂ-ਬਾਤਾਂ ਮਾਰਦਿਆਂ ਅਤੇ ਨਿੱਕੇ-ਨਿੱਕੇ ਹਾਸਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਹਾਸਿਆਂ ਦੀਆਂ ਫਿਜ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਿਆਂ ਮਿਲਾਉਂਦਿਆਂ… ਗੱਡੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾ ਗੇਟ ਟੱਪ ਕੇ ਵੀ ਸੀ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਫਤਰ ਅੱਗੇ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੀ ਸਵੇਰ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਆਪਣੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਪਾਲਤੂ ‘ਜਰਮਨ ਸ਼ੈਪਰਡ’ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ‘ਟਰੀਟ’ ਦੇ ਕੇ ਹੱਥ ਧੋ ਹੀ ਰਹੇ ਸਨ… ਕਿ ਜਾਲ਼ੀ ਵਾਲਾ ਅੱਧਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਮੈਡਮ ਨੇ ਫਿਰ ਯਾਦ ਕਰਾਇਆ.. । ਉਹ ਤਾਕੀਦੀ ਲਹਿਜੇ ਨਾਲ ਬੋਲੀ,… “Today is the day, don’t forget your appointment, ji! (ਅੱਜ ਦੀ ਅਪੁਇੰਟਮੈਂਟ ਦਾ ਕਿਤੇ ਚੇਤਾ ਹੀ ਨਾ ਭੁਲਾ ਦਿਓ, ਜੀ!)। ਤੁਸੀਂ ਚਾਰ ਵਜੇ ਤਿਆਰ ਰਿਹੋ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ਼ ਈ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵਾਂਗੇ… ਤਸੱਲੀ ਵੀ ਹੋ ਜਊ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਟਾਇਮ ਵੀ ਪਾਸ ਹੋ ਜਊਗਾ। ਡਾਕਟਰ ਸਚਦੇਵਾ ਕਈ ਵਾਰੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਚਿਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਲਾ ਦਿੰਦਾ ਆ..। ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਹੀ ਕੱਚੀ-ਪੱਕੀ ਜਿਹੀ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸ ਦੇ ‘ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲੇ’ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲੇ ਅਤੇ ਉਮੀਦ ਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਜਿਹੇ ਅਨੁਭਵ ਹੋਏ। ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਤੱਕ ਜਦ ਵੀ ਸੀ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਕੋਈ ਹਲਚਲ ਨਾ ਦਿਸੀ ਤਾਂ ਡਰਾਇਵਰ ਨੇ ਜਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ,… “ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ! ਲੱਗਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫੇਰ ਚੇਤਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ… ਅੱਜ ਤੁਸਾਂ ਡਾਕਟਰ ਸਚਦੇਵੇ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣਾ ਆ, ਚਾਰ ਵਜੇ!! ਮੈਡਮ ਦਾ ਦੋ ਵਾਰ ਫੋਨ ਆ ਚੁੱਕਾ ਹੈ… ਉਹ ਘਰ ਤਿਆਰ ਬਰ ਤਿਆਰ ਬੈਠੇ ਹਨ!” ਚੱਲ ਯਾਰ… ਇਹ ਕੰਮ ਤਾਂ ਹੁੰਦੇ ਈ ਰਹਿਣੇ ਆ… ਚੱਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸਚਦੇਵੇ ਦੇ ਜਾ ਕੇ ‘ਕੱਟਾ ਕੱਟੀ’ ਕੱਢ ਈ ਲਈਏ… । ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠਦਿਆਂ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣਾ ਬਰੀਫ ਕੇਸ ਚੁੱਕ ਕੇ ਡਰਾਇਵਰ ਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾਇਆ… ਤਾਂ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਦਫ਼ਤਰੀ ਫੋਨ ਵੱਜਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਡਰਾਇਵਰ ਨੇ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਈ ‘ਸਮਝਾਇਆ’ ਕੇ ਇਹ ਟਾਇਮ ਫੋਨ ਚੁੱਕਣ ਦਾ ਨਹੀਂ… ਬਲਕਿ, ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਜਾਣ ਦਾ ਹੈ। ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾ ਗੇਟ ਪਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਈ ਡਰਾਇਵਰ ਨੇ ਗੱਡੀ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਵਾਂਗ ਦੱਬ ਦਿੱਤੀ। ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਬੋਲੇ,… “ਗੱਡੀ ਹੌਲੀ ਚਲਾ… ਯਾਰ, ਕਿਤੇ ਕਲੀਨਿਕ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ… ਹਸਪਤਾਲ ਈ ਨਾ ਪਹੁੰਚ ਜਾਈਏ!!” ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਸਚਦੇਵੇ ਦੀ ਕਲੀਨਿਕ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਫੈਮਿਲੀ ਡਾਕਟਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਫੈਮਿਲੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਡਾ. ਸਚਦੇਵਾ ਬੋਲੇ,… “ਮੈਡਮ ਆਏ ਸੀ ਇੱਕ ਦਿਨ… ਤੇ.. ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭੇਜਾਂਗੀ… ਚੈੱਕ ਅੱਪ ਹੋ ਜਊ… ਚਿਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਇਆਂ ਨੂੰ ਵੀ।” ਹਾਂ.. ਉਹ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਹਨ.. ਬਾਹਰ ਈ ਬੈਠੇ ਹਨ, ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਬੋਲੇ। ਡਾਕਟਰ ਸਚਦੇਵੇ ਨੇ ਨਰਸ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਆਖਿਆ,…”ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਦਰ ਭੇਜ ਦਿਓ… ਮੈਂ ਫੈਮਿਲੀ ਡਾਕਟਰ ਹਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ… ਚੈੱਕ ਅੱਪ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਈ ਦੋ ਚਾਰ ਗੱਲਾਂ-ਬਾਤਾਂ ਵੀ ਹੋ ਜਊ।” ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਚੈੱਕ-ਅੱਪ ਕਰਦਿਆਂ ਗਾਲੜੀ ਡਾ. ਸਚਦੇਵਾ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਸਿਹਤ ਸਬੰਧੀ ਜਰੂਰੀ ਚੈੱਕ ਅੱਪ ਵਗੈਰਾ ਕਰਕੇ ਡਾ. ਸਚਦੇਵਾ ਬੋਲਿਆ,… ਮਿਡ-ਫਿਫਟੀ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਸੱਭ ਕੁਝ ਸਹੀ ਹੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ… । ਕੋਈ ਟੈਸਟ ਵਗੈਰਾ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੀ… ਥੋੜ੍ਹਾ ਭਾਰ ਘਟਾਓ, ਮਿੱਠਾ ਨਾ ਖਾਓ, ਡਾਈਟ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖੋ, ਸੈਰ ਅਤੇ ਕਸਰਤ ਕਰਦੇ ਰਿਹਾ ਕਰੋ ਜੀ…। ਸਿਹਤ ਪੱਖੋਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸ਼ਿਕਵਾ ਜਾਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਹੈ, ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ?? ਨਹੀਂ.. ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਨਹੀਂ,… ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਬੋਲੇ। ਕੋਲ ਹੀ ਬੈਠੀ ਮੈਡਮ ਨੇ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਵੱਖੀ ਵਿੱਚ ਪੋਲੀ ਜਿਹੀ ਕੂਹਣੀ ਮਾਰੀ ਅਤੇ ਫੇਰ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਕਿਹਾ,… “ਸਚਦੇਵਾ ਆਪਣਾ ਫੈਮਿਲੀ ਡਾਕਟਰ ਹੈ!! ਇਸ ਕੋਲੋਂ ਲੁਕੋ ਕਾਹਦਾ??” ਡਾ. ਸਚਦੇਵੇ ਦੀਆਂ ਅੱਡੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅਤੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀਆਂ ਤਿਊੜੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ‘ਮਾਰੂ ਬਿਮਾਰੀ’ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗੀਆਂ ਤਾਂ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਬੋਲੇ,… “ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕੋਈ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ ਵੀ ਆ ਜਾਂ ਨਹੀਂ… ‘ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਬਹੁਤ ਆਉਂਦੀ ਆ’… ਕਈ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਅਤੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਭਰਦਿਆਂ ਈ ਸੌਂ ਜਾਨਾ ਆਂ… ਮੈਂ!!” ਡਾ. ਸਚਦੇਵਾ ਖੁਦ ਲੰਮਾ ਸਾਰਾ ਸਾਹ ਖਿੱਚਦਿਆਂ ਤੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਠਹਾਕਾ ਮਾਰ ਕੇ ਹੱਸਦਿਆਂ ਬੋਲਿਆ,… ਹੈਅਅ….ਹੈਂਅ….ਹੈਂ… ”ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਹੋ ਬਾਦਸ਼ਾਹੋ… ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ !!! ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਮਰੀਜ਼ ਆਣ ਕੇ ਰੋਂਦੇ ਹਨ – ਪਿੱਟਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਨੀਂਦ ਨੂੰ ਤਰਸਦੇ ਹਨ… ਨੀਂਦ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਤੇ ਖੰਭ ਲਾ ਕੇ ਉੱਡ ਈ ਗਈ… ਆਉਂਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ… ਤੇ ਤੁਸੀਂ… ਹੈਂਅ.. ਇਹ ਬਿਮਾਰੀ ਨਹੀਂ… ਕੋਈ ਬਿਮਾਰੀ – ਬਿਮੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ!! ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਹੋ.. ਐਵੇਂ ਨਾ ਫ਼ਿਕਰ ਕਰਿਆ ਕਰੋ!” ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਡਾ. ਸਚਦੇਵਾ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਇੱਕ ਲੰਬਾ ਮੈਚ ਜਿੱਤਣ ਦੀ ਆਖਰੀ ਸੀਟੀ ਵਾਂਗ ਲੱਗੀ…। ਬਾਹਰ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਡਰਾਇਵਰ ਨੇ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਮੈਡਮ ਦੀ ਚਾਲ-ਢਾਲ ਅਤੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਹਾਲ-ਭਾਵ ਤੋਂ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲੱਗਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ “ਬਿਮਾਰੀ ਕੋਈ ਗੰਭੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ ਈ ਨਹੀਂ ਹੈ”। ਉਸ ਨੇ ਗੱਡੀ ਦੀਆਂ ਤਾਕੀਆਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਲਿਆ ਅਤੇ… ਗੱਡੀ ਛਲਾਂਗਾਂ… ਮਾਰਦੀ ਚੀਮਾ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਕੋਠੀ ਪਹੁੰਚ ਗਈ…! |
|
*’ਲਿਖਾਰੀ’ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ‘ਲਿਖਾਰੀ’ ਦਾ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ। ਹਰ ਲਿਖਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਕੇਵਲ ‘ਰਚਨਾ’ ਦਾ ਕਰਤਾ ਹੋਵੇਗਾ। |
