by |
ਅੱਜਕਲ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਆਮ ਹੀ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ‘ਅਗਰ ਬਾਹਰੋਂ ਦੁੱਧ ਮਿਲਦਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ? ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਅਗਰ ਤਹਿ ਨਾਲ ਘੋਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸਚਾਈ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਦੁੱਧ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਤੋਂ ਸਾਫ਼ ਸੁੱਥਰਾ ਤੇ ਸੁੱਧ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਵਰਗਾ ਦੁੱਧ ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਾਸਿਉ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦਾ। ਕਿਓਂਕਿ ਕੀ ਗਰੰਟੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਦੁੱਧ ਅਸੀਂ ਬਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਖਰੀਦ ਕੇ ਲੈਕੇ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਹ ਸ਼ੁੱਧ ਹੈ, ਸਾਫ਼ ਸੁੱਥਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਮਿਲਾਵਟ ਨਹੀਂ। ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਬਜ਼ਾਰੀ ਦੁੱਧ ਕਿਵੇਂ ਸਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ? ਉਹ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਦੁੱਧ ਲੋਕ ਦੋਧੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਚਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਗੱਲ ਕੋਈ ਮੈਂ ਸੁਣੀ ਸੁਣਾਈ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਬਕਾਇਦਾ ਹਕੀਕਤ ਦੱਸਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੇ ਆਸ ਪਾਸ ਜੋ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਉਹ ਹਕੀਕਤ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਉਹ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਜਾਨਵਰ ਰੱਖੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਕਸਰ ਹੀ ਗਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ‘ਚੋਣਾਂ’ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਉਹ ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜੇ ਕਰ ਭਾਂਡਾ ਛੋਟੇ ਮੂੰਹ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਪਿਸ਼ਾਬ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਘੱਟ ਪੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਅਗਰ ਭਾਂਡਾ ਵੱਡਾ ਬਾਲਟੀ ਵਰਗਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਪਸ਼ੂ ਦੇ ਪਿਸ਼ਾਬ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਪੈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਿਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਵੇਚਣਾ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਖਾਸ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਪਸ਼ੂ ਜਿਆਦਾ ਰੱਖੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਫਿਰ ਇਸ ਵੱਲ ਜਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ। ਦੂਸਰੀ ਗੱਲ ਇਹ ਕਿ ਮੱਝਾਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਸਮੇਂ ਪੈਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਬਾਲਟੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਮਲਮੂਤਰ ਨਾਲ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਲਿਬੜੀਆਂ ਹੋਣ ਜਿਹੜਾ ਬੰਦਾ ਮੱਝ ਨੂੰ ਚੋਅ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਉਹੀ ਦੁੱਧ ਦੋਧੀ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਤੀਸਰੀ ਗੱਲ ਕਿ ਅਗਰ ਦੁੱਧ ਖੱਟਾ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਡੋਲ੍ਹਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਦੋਧੀ ਨੂੰ ਵੇਚ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਅਗਲੀ ਗੱਲ ਕਿ ਘਬਣ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਅਕਸਰ ਹੀ ਬਕਬਕਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਬੇਸ਼ਕ ਉਸ ਦੀ ਫੈਂਟ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਪੀਣ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਆਦ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਉਹ ਵੀ ਸਾਰਾ ਦੁੱਧ ਦੋਧੀ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਦੁੱਧ ਅਸੀਂ ਬਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਲੈ ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਹ ਦੁੱਧ ਸ਼ੁੱਧ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਅੱਜਕਲ ਨਕਲੀ ਦੁੱਧ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਢੰਗ ਤਰੀਕੇ ਵਰਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿੱਧਰੇ ਨਾ ਕਿੱਧਰੇ ਨਕਲੀ ਦੁੱਧ ਬਣਾਉਣ ਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਦੁੱਧ ਦਾ ਉਤਪਾਦ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੈ ਪਰ ਲਾਗਤ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਬਾਕੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਆਦਮੀ ਖਾਵੇ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਪਰ ਆਨੇ ਬਹਾਨੇ ਦੁੱਧ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਅਕਸਰ ਹੀ ਹਰ ਇਨਸਾਨ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਚਾਹ ਕੌਫੀ, ਸ਼ੇਕ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾਕੇ ਪੀਵੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਲਗਿਆਂ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਪੀਵੇ। ਬੱਚੇ ਜੰਮਦੇ ਨੂੰ ਹੀ ਗਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਦੁੱਧ ਪੀਤੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ। ਗੱਲ ਕੀ ਕਿ ਦੁੱਧ ਸਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇੱਕ ਅਟੁੱਟ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਜਿਸ ਬਗੈਰ ਸਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਅਧੂਰੀ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਮਠਿਆਈਆਂ ਬਾਰੇ ਮੈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦੁੱਧ ਜਾਂ ਫਿਰ ਦੁੱਧ ਤੋਂ ਬਣੇ ਖੋਏ ਤੇ ਪਨੀਰ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਸ਼ੁੱਧ ਜਾਂ ਸਾਫ਼ ਸੁੱਥਰੇ ਹੋਣਗੇ ਇਹ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ | ਸਿਹਤ ਵਿਭਾਗ ਵਾਲੇ ਵੀ ਅਕਸਰ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੈਂਪਲ ਭਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਗੱਲ ਤੁਰੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਬਾਹਰੋਂ ਦੁੱਧ ਮਿਲਦਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ? ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਸੋਚ ਕਿ ਦਸਿਓ ਕਿ ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਿਮੀਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਰੱਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਨਹੀਂ। |
|
*’ਲਿਖਾਰੀ’ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ‘ਲਿਖਾਰੀ’ ਦਾ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ। ਹਰ ਲਿਖਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਕੇਵਲ ‘ਰਚਨਾ’ ਦਾ ਕਰਤਾ ਹੋਵੇਗਾ। |
ਸਵੈ-ਕਥਨ:
ਮੈਂ ਸੂਬੇਦਾਰ ਜਸਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਭੁਲੇਰੀਆ ਮੇਰਾ ਜਨਮ 24 ਅਗਸਤ 1965 ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਮਮਦੋਟ ਜਿਲ੍ਹਾ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ| ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਤੇ ਪਿਤਾ ਸ. ਬਘੇਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਚਾਰ ਪੁੱਤਰ ਹੋਏ ਮੈ ਸਾਰਿਆ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਹਾਂ।
ਮੈ ਦਸਵੀ ਜਮਾਤ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹਾਈ [ਸ਼ਹੀਦ ਰਾਮ ਕਿਸ਼ਨ ਵਧਵਾ ਮਹਾਂਵੀਰ ਚੱਕਰ] ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਮਮਦੋਟ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ| ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਬਿਲਕੁਲ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਹੱਦ ਉਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ|
1988 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋ ਸਰਹੱਦ ਉਤੇ ਤਾਰਬੰਦੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਉਸ ਵਕਤ ਲਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਸਾਡੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕ ਭਾਵੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਗਲਬਾਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਅਾਹਮੋ-ਸਾਹਮਣੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ| ਜਦੋਂ ਦੀ ਤਾਰਬੰਦੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ| ਉਸ ਸਮੇ ਤੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਦੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ|
ਮਮਦੋਟ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਰਿਆਸਤ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ| ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜਦੋਂ ਫਰਵਰੀ 1807 ਵਿੱਚ, ਕਸੂਰ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕੁਤਬੁੱਦੀਨ ਨੂੰ ਸੱਤਾ ਤੋਂ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ, ਮਹਾਰਾਜਾ ਨੇ ਕੁਤਬੁੱਦੀਨ ਨੂੰ ਮਮਦੋਟ ਦੇ 84 ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਜਾਗੀਰ ਦੇ ਕੇ ਇਥੋਂ ਦਾ ਨਵਾਬ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮਮਦੋਟ ਦੇ ਨਵਾਬ ਇਫਤਿਖਾਰ ਹੁਸੈਨ ਖਾਨ, ਵੰਡ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਬਣੇ ਸਨ| ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਦੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੇ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਕੋਈ ਖਟਾਸ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਬਾਰ ਛੱਡਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ| ਭਾਵੇਂ ਜੰਗ 1965 ਦੀ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ 1971 ਦੀ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਕਾਰਗਿਲ ਦਾ ਯੁੱਧ| ਸਾਨੂੰ ਇਥੋਂ ਆਪਣਾ ਜੂਲੀ ਬਿਸਤਰਾ ਗੋਲ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ|
ਪਿੰਡ ਬਾਰਡਰ ਤੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇੱਥੇ ਅੱਜ ਤਕ ਵੀ ਕਾਲਜ ਨਹੀਂ ਬਣਿਆ |ਸਾਨੂੰ ਉਦੋਂ ਵੀ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਅਗੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ| ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਤੇ ਬੀ. ਐਸ. ਐਫ. ਦੀ ਗਰਾਉਂਡ ਨਾਲੋ ਨਾਲ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਫੌਜ਼ ਦੀ ਵਰਦੀ ਪਾਉਣ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸੌਂਕ ਸੀ| ਮੈ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਆਰ ਐਸ ਡੀ ਕਾਲਜ਼ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਪੜ੍ਹਦਾ ਫੌਜ਼ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਹੋ ਗਿਆ| ਜੁਲਾਈ 1984 ਨੂੰ ਮੈ ਅਾਰਟੀਲੇਰੀ [ਤੋਪਖਾਨੇ] ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਟੈਕਨੀਕਲ ਅਸਿਸਟੈਂਟ ਵਜੋਂ ਭਰਤੀ ਹੋ ਗਿਆ| ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਹੈਦਰਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਕਰਕੇ ਥਰੀ ਮੀਡੀਅਮ ਰੇਜਿਮੇੰਟ ਵਿੱਚ ਬਤੋਰ ਸਿਪਾਹੀ ਡਿਊਟੀ ਕਰਨ ਲਗ ਪਿਆ| ਮਿਹਨਤ ਤੇ ਲਗਨ ਕਰਕੇ ਮੈ ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਤੋਪਾਂ ਦਾ ਇੰਸਟ੍ਰਕਟਰ ਬਣ ਗਿਆ ਤੇ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਮੋਸ਼ਨ ਵੀ ਹੋ ਗਿਆ ਯਾਨੀ ਕਿ ਮੈ ਸੂਬੇਦਾਰ ਬਣ ਗਿਆ| ਪੂਰੇ 28 ਸਾਲ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ|
ਮੇਰਾ ਇਕ ਬੇਟਾ ਹੈ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਪੇਸ਼ੇ ਵਜੋਂ ਵਕੀਲ ਬਣਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਬਤੌਰ ਅਲਾਈਡ ਪੀ. ਸੀ. ਐਸ. ਆਫੀਸਰ ਵਜੋਂ ਨਵੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਖੇ ਲੇਬਰ ਇਨਫੋਰਸਮੈਂਟ ਆਫ਼ਿਸਰ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ| ਉਸ ਦੇ ਦੋ ਬੱਚੇ ਵੀ ਹਨ|
ਜੇ ਕਰ ਮੈ ਗੱਲ ਕਰਾਂ ਹੁਣ ਲਿਖਣ ਦੀ| ਮੇਰੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਚਾਰ ਕੈਸੇਟਾਂ ਟੀ ਸੀਰੀਜ਼ ਤੋਂ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈਆਂ ਹਨ| ਪਰ ਉਹ ਚਾਰੇ ਹੀ ਧਾਰਮਿਕ ਕੈਸੇਟਾਂ ਬਾਬਾ ਨਿਰਮਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਪੱਥਰ ਸਾਹਿਬ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਰਿਕਾਰਡ ਕਰਵਾਈਆਂ ਸਨ| ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਕੁਮਾਰ ਜੀ ਨੇ ਰਿਲੀਜ਼ ਕੀਤਾ ਸੀ| ਫੌਜ਼ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਐਲ ਓ ਸੀ ਕਾਰਗਿਲ ਫਿਲਮ ਵਿੱਚ ਕਰੀਨਾ ਕਪੂਰ ਜੀ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਸੀ| ਜੇ ਪੀ ਦੱਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਅਵਸਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ| ਫੌਜ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਮੈ ਬਹੁਤਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਖ ਸਕਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਪਬੰਦੀਆ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ| ਪਰ ਸ਼ੌਕ ਨੂੰ ਮੈ ਜਿਆਦਾ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਰੌਕ ਸਕਿਆ| ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਕਲਮ ਚੁੱਕ ਲਈ| ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈ ਸਿਰਫ ਦੇਸ਼ ਸੇਵਕ ਦੇ ਮਿਡਲ ਕਾਲਮ ਲਈ ਲਿਖਦਾ ਸੀ| ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵੀ ਰਸਾਲਿਆਂ ਤੇ ਮੈਗਜ਼ੀਨਾਂ ਵਿੱਚ ਛਪਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਗਈਆਂ| ਫਿਰ ਮੈ ਨਿੱਕੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਤੇ ਵੱਡੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵੀ ਲਿਖਣ ਲਗ ਪਿਆ|
ਹੁਣ ਤਕ ਮੇਰੇ ਅਜੀਤ, ਸਪੋਕਸਮੈਨ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਪਹਿਰੇਦਾਰ, ਹਮਦਰਦ ਨਿਊਜ਼ ਪੇਪਰ, ਪੰਜਾਬੀ ਜਾਗਰਣ, ਅੱਜ ਦੀ ਆਵਾਜ਼, ਸੱਚ ਦੀ ਆਵਾਜ਼, ਆਸ਼ਿਆਨਾ, ਅਕਾਲੀਪਤ੍ਰਿਕਾ, ਚੜ੍ਹਦੀਕਲਾ, ਪੰਜਾਬੀ ਪੋਸਟ ਕਨੈਡਾ, ਪੰਜਾਬ ਪੋਸਟ ਕਨੈਡਾ, ਪ੍ਰੀਤਨਾਮਾਂ ਯੂ ਐਸ ਏ, ਦੇਸ਼ ਸੇਵਕ, ਪੰਜਾਬੀ ਟ੍ਰਿਬਿਊਨ, ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਸੁਨੇਹਾ, ਸੱਚ ਕਹੁ , ਸੰਤ ਸਿਪਾਹੀ, ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਰਾਬਤਾ, ਪੰਜ ਦਰਿਆ ਤੇ ਪਰਵਾਸੀ ਨਿਊਜ਼ ਪੇਪਰ, ਪੰਜਾਬ ਪੋਸਟ, ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ| ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਰੇਡੀਉ ਤੋਂ ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀਆਂ। ਓਨਏਅਰ, ਜੱਗਬਾਣੀ ਟੀਵੀ ਚੈਨਲ, ਸਪੋਕਸਮੈਨ ਟੀਵੀ ਚੈਨਲ, ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ਟੀਵੀ ਚੈਨਲ ਤੋਂ ਵੀ ਮੇਰੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ|
***
Subedar Jasvinder Singh Bhularia
e-mail:jaswinder.bhuleria.1@gmail.com
+91 75891 55501
