ਲੋਕ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ, ਉਸਨੇ ਰਾਜਨੀਤੀ, ਸਮਾਜਿਕ ਸਰੋਕਾਰਾਂ, ਆਰਥਿਕਤਾ ਕਿਸਾਨੀ ਅਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਖੁਦਕਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਬਾਤ ਵੀ ਪਾਈ ਹੈ: ਪੰਨਾ 24 ਤੇ ਖੇਤਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤ ਵਿੱਚੋਂ: ਮੱਤ ਸਾਡੀ ਹੈ ਕਰਜ਼ੇ ਮਾਰੀ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਪਾਣੀ ਘੱਟ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਪਜਾਊ ਜ਼ਮੀਨ ਬੰਜਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਖਾਦਾਂ ਤੇ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਕੀਟਨਾਸ਼ਕਾਂ, ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ, ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗੰਧਲਾਇਆ ਜਾਣਾ, ਖੇਤੀ ਵਾਲੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਉਪਰਲੀ ਤਹਿ ਦਾ ਘੱਟ ੳਪਜਾਉ ਹੋਣਾ, ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਦੂਜੇ ਬਦਲਵੇਂ ਰੋਜਗਾਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਉਤੋਂ ‘ਤਿੰਨ ਕਾਲੇ ਖੇਤੀ ਕਨੂੰਨ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ, ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਦੋਹਰੀ-ਮਾਰ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਸ਼ਾਇਰਾ ਲਿਖਦੀ ਹੈ: ਰੱਬ ਦਾ ਭਰਮ ਵੀ ਉਸਦਾ ਟੁੱਟਦਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਮੰਨਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰੱਬ ਇਕ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਮਾਜਿਕ ਵੰਡਾਂ ਨੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਵੰਡ ਲਿਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਭੰਬਲਭੂਸਾ ਛਾ ਗਿਆ ਕਿ ਬੰਦਾ ਕਿਸ ਅੱਗੇ ਅਰਜੋਈ ਕਰੇ: ਪੰਨਾ 78 ਤੇ ਹਿੰਦ ਪਾਕ ਵਾਲੇ ਗੀਤ ਵਿਚ ਦੋਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਵੰਡ ਕਾਰਣ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਦੂਰੀ ਤੇ ਦਰਦ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਉਹ ਚੜ੍ਹਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਨੂੰ ਅਭਿਵਿਅਕਤ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਲਿਖਦੀ ਹੈ: ਜਿਸਮ ਦੋ ਤੇ ਜਾਨ ਤਾਂ ਇਕ ਹੈ ਰਵਾਨੀ ਲਿਖਣ ਸ਼ੈਲੀ ਦਾ ਇਕ ਵੱਡਾ ਗੁਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਨਾਲ ਪਾਠਕ ਸੁੱਤੇ ਸਿੱਧ ਰਚਨਾ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋ ਤੁਰਦਾ ਹੈ, ਜੁੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਲਕ ਝਮਕਣ ਦੀ ਵੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤੇ ਅਨੰਦਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੋਗੀ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਰਵਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਵਣਜਾਰਿਆ, ਧੀਆਂ, ਕੱਲਰ ਧਰਤੀ, ਪਰਦੇਸ, ਕੰਧਾਂ, ਬਿਰਹਾ ਆਦਿ ਜ਼ਿਕਰਯੋਗ ਹਨ। ਧੀਆਂ ਦਾ, ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਔਰਤਾਂ ਦਾ, ਕੁਆਰੀਆਂ ਤੇ ਵਿਆਹੀਆਂ ਦੀ ਵੇਦਨਾ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਈ ਹੈ। ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖਤਰਨਾਕ ਗੱਲ ਜੋ ਉਸਨੇ ਸੁਚੇਤ ਜਾਂ ਅਚੇਤ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਂ ਇੰਝ ਕਹਿ ਲਉ ਸੋਚ-ਸਮਝ ਕੇ ਜਾਂ ਸੁੱਤੇ-ਸਿੱਧ, ਪੰਜਾਬੀ ਜਾਂ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਡਾਇਸਪੋਰਾ ਦੀ ਉਭਾਰ ਕੇ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਉਹ ਹੈ ਔਰਤ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਕਿਸੇ ਰੂਪ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਆਪਣਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਔਰਤ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ, ਅਣਚਾਹਿਆ ਵਰ, ਲਾਲਚ ਵੱਸ ਥੋਪਿਆ ਰਿਸ਼ਤਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੰਨ ਟੁੱਟ ਆਦਿ। ਕਈ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਇਸ ਸੱਭ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਆਇਆ ਹੈ। ਧੀਆਂ, ਤਬਸਰੇ, ਸਰਦਲ, ਕਲਮ ਤੇ ਕੰਧਾਂ ਉਦਾਹਰਣ ਲਈ ਵੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਸ ਪੱਥਰ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਖੂੰਜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੀ ਵਾਪਰਦਾ ਜਨਮ ਲਿਆ ਅਸੀਂ ਕੰਧਾਂ ਅੰਦਰ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਕਰਕੇ ਹੀ ੳਹ ਲਿਖਦੀ ਹੈ: ਪਰਵਿੰਦਰ ਗੋਗੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਇਤਿਹਾਸਕ ਪਰਕਰਣਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚੜਦੀ ਕਲਾ, ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ: ਪਰਵਾਨੇ, ਸ਼ੀਹਣੀ ਦੀਆਂ ਜਾਈਆਂ, ਹਿੰਦ ਪਾਕ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੀਆਂ ਵੀ ਲਿਖੀਆਂ ਹਨ। ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਔਰਤ ਨੂੰ ਵੀ ਬਹਾਦਰ ਤੇ ਅਜ਼ਾਦ ਤਬੀਅਤ ਦੀ ਵਿਖਾਇਆ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸੁਰ ਉਦਾਸੀ ਤੇ ਪੀੜਾ ਯੁਗਤ ਹੈ ਜੋ ਉਸਦੀ ਰਚਣ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੀ ਤਾਕਤ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਇਸ ਇਕੱਲਤਾ ਭਰੀ ਉਦਾਸ ਸੁਰ ਨਿਕਲਦੀ ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਅਥਾਹ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਪਿਆਰਾ ਸਿੰਘ ਕੁੱਦੋਵਾਲ , ਟੋਰੋਂਟੋ |
About the author
