by | Paste Here |
| ਚਾਰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਕੁਝ ਇਕ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਇਹ ਸਾਡਾ ਸਰਮਾਇਆਹੈ! (SSx7+S) 1. ਗ਼ਜ਼ਲ ਚਾਰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਕੁਝ ਇਕ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਇਹ ਸਾਡਾ ਸਰਮਾਇਆ ਹੈ॥ ਨਾਲ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਹੈ ਕੀਤਾ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਮਨ ਲਾਇਆ ਨਾ, ਇਸ਼ਕ-ਹਕੀਕੀ ਇਸ਼ਕ-ਮਿਜ਼ਾਜੀ ਨਾਲ ਗ਼ਜ਼ਲ ਹੀ ਕੀਤਾ ਏ, ਜਦ ਦਿਲ ਕਰਦੈ ਪਰਚਾਵਣ ਨੂੰ ਦਿਲਾ ਅਪਣਾ ਉਪਰਾਮ ਜਿਹਾ, ਇਸ ਦੀ ਸ਼ੋਖ਼ ਅਦਾ ਹਰ ਉੱਤੇ ਮਤਲੇ ਮਿਸਰੇ ਆਖੇ ਨਿਤ, ਸ਼ਾਲਾ ! ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਲੱਗੇ ਇਸ ਨੂੰ ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨਾ’ ਜੁਗ ਜੁਗ ਜੀਵੇ ਇਹ, ਨਿੱਤ ‘ਅਜੀਬ’ ਗ਼ਜ਼ਲ ਲਿਸ਼ਕਾਈ ਸੋਧੀ ਮਾਂਜੀ ਹਰ ਵੇਲੇ, ਮੈਂ ਨਾ ਬੋਲਾਂ ਬੋਲਦੀ ਮੇਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ! 2. ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਮੈਂ ਨਾ ਬੋਲਾਂ ਬੋਲਦੀ ਮੇਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ। ਆਬਸ਼ਾਰਾਂ ਦਾ ਵਹਾਅ ਝਰਨਾ ਅਜਬ, ਰੰਗ ਦੇ ਵਿਚ ਭੰਗ ਨਾ ਪਾਵੇ ਕਦੇ, ਤੋਲ ਤੇ ਬਹਿਰਾਂ ਦੀ ਪੂਰਨ ਇਹ ਗ਼ੁਲਾਮ, ਦਾਸਤਾਂ ਰੰਗੇ-ਹਿਨਾ ਹੈ ਇਸ਼ਕ ਦੀ, ਜਦ ਕਹਾਂ ਮਤਲਾਅ ਮੈਂ ਕੋਈ ਏਸ ‘ਤੇ, ਜਦ ਭਰਾਂ ਪਰਵਾਜ਼ ਮੈਂ ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ, ਲੋਚਦੀ ਸਭ ਦਾ ਭਲਾ ਤੇ ਬਿਹਤਰੀ, ਗੁਮ ਜੇ ਹੋਵੇ ਏਸ ‘ਚੋਂ ਇਸ ਦਾ ਵਜੂਦ, ਹਰ ਵਿਸ਼ੇ ਹਰ ਪਹਿਲੂ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾਂ, ਵਿਚ ਮੁਸੀਬਤ ਵੀ ਰਹੇ ਬਣ ਸ਼ੇਰਨੀ, ਵਾਂਗ ਤਿਤਲੀ ਲੋਚਦੀ ਉਡਣਾ ਸਦਾ, ਵਜ਼ਨ ਅਪਣੇ ਦਾ ਸਦਾ ਰਖਦੀ ਖ਼ਿਆਲ, ਜੇਸ ਦਿਨ ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨ’ ਆਖੇ ਨਾ ਗ਼ਜ਼ਲ, ਜਦ ਕਹੇ ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨ’ ਬੇਵਜ਼ਨਾਂ ਕਲਾਮ, (SISSX2+SIS) ਗ਼ੁੱਸੇ ਦੇ ਵਿਚ ਪਿਆਰੇ ਪਿਆਰੇ ਲਗਦੇ ਓ! 3. ਗ਼ਜ਼ਲ ਗ਼ੁੱਸੇ ਦੇ ਵਿਚ ਪਿਆਰੇ ਪਿਆਰੇ ਲਗਦੇ ਓ॥ ਬਿਨ ਗਹਿਣੇ ਬਿਨ ਗੱਟੇ ਬਿਨ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਕਰੇ, ਤਿਰਛੀ ਤਿਰਛੀ ਤੇਜ਼ ਨਜ਼ਰ ਰੰਗ ਲਾਲ ਜਿਹਾ, ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਕੇ ਕਾਦਰ ਦੀ ਉਸ ਕਾਇਨਾਤ ਦਾ, ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਕਤਲ ਜਨਾਬ, ਭਖ਼ਦੇ ਅਗਨ-ਸ਼ਰਾਰੇ ਹੋ ਪਰ ਫਿਰ ਭੀ ਆਪ, ਵਾਰੇ ਜਾਵਾਂ ਸ਼ੋਖ਼ ‘ਅਜੀਬ’ ਅਦਾਵਾਂ ਤੋਂ, ਯਾਰੋ ਖ਼ਫ਼ਾ ਨਾ ਹੋਵੋ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਪਿਆਰ ਵੇਖੋ ਯਾਰੋ ਖ਼ਫ਼ਾ ਨਾ ਹੋਵੋ ਕਰ ਕੇ ਤਾਂ ਪਿਆਰ ਵੇਖੋ। ਰੁੱਸਣ ਨਾ ਮੀਤ ਅਪਣੇ ਸਭ ਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ ‘ਦੋ, ਰੁੱਸੇ ਮਨਾਵਣੇ ਤਾਂ ਔਖੇ ਬੜੇ ਨੇ ਹੁੰਦੇ, ਵਾਰੀ ਹੈ ਜਿੰਦ ਅਪਣੀ ਆਪਾਂ ਨੇ ਸਭ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਗ਼ਮ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੋ ਪਹਿਲੂ, ਦਹਿਲੀਜ਼ ਘਰ ਦੀ ਉੱਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਆਣ ਬਹੁੜੇ, ਅਪਣੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ‘ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਹੈ ਨਾਜ਼ ਪਰ ਘੁਮੰਡ ਨਾ, ਜਜ਼ਬਾਤ ਇਸ ‘ਚ ਗੁੰਦੇ ਰੱਖੀ ਵੀ ਬਹਿਰ ਕਾਇਮ, ਗੱਲ ਕੰਮ ਦੀ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਵਰਤਾਂ ਨਾ ਬੋਲ ਮਾੜੇ, ਲੈਂਨਾ ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਨਗਦੀ ਤੇ ਨਗਦ ਮੋੜ ਦੇਨਾਂ, ਜੋ ਖਿਲ ਸਕੇ ਨਾ ਫੁੱਲ ਉਹ ਆਪਾਂ ‘ਅਜੀਬ’ ਫੁਲ ਹਾਂ, 5. ਗ਼ਜ਼ਲ ਉਲਝੇ ਉਲਝੇ ਵਾਲ ਨੇ ਤੇਰੇ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਘੋਰ ਘਟਾਵਾਂ॥ ਸ਼ੋਖ਼ ਨਜ਼ਰ ਮੁੱਖ ਨੂਰਾਨੀ ਤੇ ਹੋਂਠ ਤਿਰੇ ਫੁਲ-ਪੱਤੀਆਂ, ਬੰਦ ਲਬਾਂ ਵਿਚ ਰਾਜ਼ ਛੁਪਾਵੇਂ ਕੂੰਵੇਂ ਨਾ ਕੁਝ ਮੂੰਹੋਂ, ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਜੰਗ ਹੈ ਹੁੰਦੀ ਹਿੰਦ ਪਾਕ ਦੀ ਨਿਸ ਦਿਨ, ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਦੀ ਅਕਸਰ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਤੂੰ ਤੂੰ ਮੈਂ ਮੈਂ, ਸ਼ਹਿਰ ਨੂਰਾਨੀ ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ ਘੋਰ ਹਨੇਰਾ ਜਾਪੇ, ਮਰ ਜਾਵੇ ਕੋਈ ਸਾਰ ਨਾ ਲੈਂਦਾ ਲੋਕ ਹੋਏ ਨਿਰਮੋਹੇ, ਨਾਮ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦਾ ਕੇਵਲ ਜਪਦਾਂ ਹੋਰ ਨਾ ਮੁਰਸ਼ਦ ਮੇਰਾ, ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰਾ ਲੁਧਿਆਣਾ ਮੇਰੀ ਨਾਹੀਂਂ, ਆਕੜ ਸ਼ਾਕੜ ਠੀਕ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਉੱਚੇ ਰੁੱਖ ਡਿਗ ਪੈਂਦੇ, ਨਾ ਮੈਂ ਹਿੰਦੂ ਸਿੱਖ ਮੁਸਲਮਾਂ ਬੋਧੀ ਨਾ ਈਸਾਈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਮਝਾਂ ਸਾਰੇ ਲੋਕੀਂ ਇਕ ਨੂਰ ਤੋਂ ਜਨਮੇਂ, ਸੁੰਨੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਸੁੰਨਾਂ ਵਿਹੜਾ ਰੌਨਕ ਹੋਈ ਸੁਪਨਾ, ਯਾਰ ਮਿਰੇ! ਰਲ ਦੋਨੋਂ ਆਪਾਂ ਵੀ ਘਰ ਇੱਕ ਵਸਾਈਏ, ਪਰੇਮ ਬਿਨਾਂ ਹੈ ਇਹ ਜਗ ਦੋਜ਼ਖ ਵੀ ਮਾਰੂਥਲ ਸੜਦਾ, ਅਮਨ-ਪੁਜਾਰੀ ਬਣ ਕੇ ਆਪਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਬਿਤਾਈਏ, ਭਾਗ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਚੰਗੇ ਨੇ ਜਾਂ ਸਾਡੇ ਲੇਖ ਸੁਨਹਿਰੇ, ਰੂਹ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪੜ੍ਹਦਾਂ ਲਿਖਦਾਂ ਨਿੱਤ ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੂੰ ਯਾਰੋ, ਮਾਨਸ ਜਨਮ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਮਿਲਿਆ ਇਸ ਨੂੰ ਲੇਖੇ ਲਾ ਲੈ, 7. ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਗੁਲਬਦਨ ਮੇਰੀ ਗੁਲੋ-ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ਮੇਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ। ਹੱਕ ਨਾਲੇ ਸੱਚ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਜੂਝਦੀ, ਹਰ ਵਿਸ਼ੇ ਹਾਲਾਤ ‘ਤੇ ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਹੈ ਬੋਲਦੀ, ਲੋਕ-ਪੂਜਾ ਦੀ ਹਮੈਤਣ ਪੂਜਦੀ ਪੱਥਰ ਨਾ ਇਹ, ਦੁੱਖ ਵਿਚ ਮਿੱਤਰ ਮਿਰੀ ਤੇ ਸੁੱਖ ਵਿਚ ਸਾਥਣ ਵੀ ਇਹ, ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਵੈਰਣ ਨਾ ਪਾਵੇ ਮੌਤ ‘ਤੇ ਇਹ ਕੀਰਨੇ, ਏਸ ਬਿਨ ਜੀਣਾ ਅਸੰਭਵ ਜਾਪਦਾ ਮੈਨੂੰ ਮਿਰਾ, ਲੋਚਦੀ ਕਰਨੀ ਤਰੱਕੀ ਏਸ ਨੇ ਹੈ ਏਸ ਵਿਚ, ਵਿਚ ਡਸਿਪਲਨ ਦੇ ਇਹ ਤੁਰਦੀ, ਨਾ ਗਵਾਰਾਂ ਵਾਂਗ ਇਹ, ਦੇ ਰਹੀ ਪਹਿਰਾ ਇਹ ਸਾਂਝੀਵਾਲਤਾ ਦੀ ਸੋਚ ‘ਤੇ, ਸ਼ੌਕ ਤੇਰਾ ਹੈ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਜੀਣ ਦਾ, |
| *** 464 *** |
