| ਗੁਣਗੁਣਾਇਆ ਕਰ ਗ਼ਜ਼ਲ ਗੁਰਸ਼ਰਨ ਸਿੰਘ! (SISSx2+SIS) 1. ਗ਼ ਜ਼ ਲਗੁਣਗੁਣਾਇਆ ਕਰ ਗ਼ਜ਼ਲ ਗੁਰਸ਼ਰਨ ਸਿੰਘ। ਬਹਿਰ ਵਿਚ ਕਰ ਕੇ ਤੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਫ਼ਿੱਟ ਯਾਰ, ਗੁੰਨ੍ਹ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਪਰਾਤ-ਏ-ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ, ਏਸ ਵਿਚ ਭਰ ਕੇ ਅਦਾ ਨਾਲੇ ਵਫ਼ਾ, ਨਿਕਲਦੀ ਦਿਲ ‘ਚੋਂ ਜਦੋਂ ਇਹ ਹੂਕ ਬਣ, ਏਸ ਵਿਚ ਪਾਉਣੀ ਹੈ ਪੈਂਦੀ ਜਾਨ ਵੀ, ਮੰਗਦੀ ਨਖ਼ਰਾ ਰਵਾਨੀ ਇਹ ਅਦਾ, *ਹੀਰ ਇਹ *ਸੱਸੀ ਵੀ ਇਹ *ਸੋਹਣੀ ਵੀ ਇਹ, ਆਖਣੀ ਨਿਤ ਸੋਧਣੀ ਫਿਰ ਪੋਚਣੀ, ਜਦ ਤਸੱਲੀ ਕਰ ਲਵੇਂ ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ, ਆਲ਼ਸੀ ਅੱਛੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ‘ਅਜੀਬ’, ਜੇ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਮਾਨਣਾ ਇਸ ਦਾ ਅਨੰਦ, ਏਸ ਵਿਚ ਖ਼ਾਮੀ ਨਾ ਰਹਿ ਜਾਏ ‘ਅਜੀਬ’, ਹਾਲਾਤਾਂ ‘ਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇ ਜਿੱਦਾਂ ਗੀਤ ਕਹਾਣੀ। 2. ਗ਼ ਜ਼ ਲਹਾਲਾਤਾਂ ‘ਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇ ਜਿੱਦਾਂ ਗੀਤ ਕਹਾਣੀ। ਆਖਣ ਨੂੰ ਨੇ ਯਾਰ ਬਥੇਰੇ ਔਖੇ ਵਕਤ ਨਾ ਬਹੁੜਣ, ਆਪਾਂ ਦਿੱਤੀ ਵਾਰ ਹਯਾਤੀ ਕੇਵਲ ਲੋਕਾਂ ਖ਼ਾਤਰ, ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਏ ਮੀਤ ਮਿਰੇ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ ਜੀਵਾਂ, ਰਮਜ਼ਾਂ ਨਖ਼ਰੇ ਨਾਜ਼ ਤਿਰੇ ਇਹ, ਤੈਨੂੰ ਹੋਣ ਮੁਬਾਰਕ, ਮੁੱਖ ਤਿਰੇ ‘ਤੇ ਕਾਲਾ ਤਿਲ ਜੋ ਕਰਦੈ ਖ਼ੂਬ ਇਸ਼ਾਰੇ, ਪਿਆਰ ਦੇ ਬਦਲੇ ਪਿਆਰ ਦਿਆਾਂਗਾ ਐ ਮੇਰੇ ਮਨ-ਮੀਤਾ, ਯਾਰ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਪਿਆਰ ਜੇ ਕਰਨਾ ਬਿਨ ਸ਼ਰਤਾਂ ਦੇ ਕਰਨਾ, ਵਿੱਚ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਤੋਲ ਤਖ਼ਈਅਲ ਯਾਰੋ ਭਰਨਾ ਪੈਂਦੈ, ਇਤਰ ਫੁਲੇਲਾਂ ਵਰਗੀ ਮੇਰੀ ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਸੁਆਣੀ॥ 3. ਗ਼ ਜ਼ ਲਇਤਰ ਫੁਲੇਲਾਂ ਵਰਗੀ ਮੇਰੀ ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਸੁਆਣੀ॥ ਮਾਨ ਸਰੋਵਰ ਦਾ ਇਹ ਮੋਤੀ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਹੈ ਮਿਲਿਆ, ਆਖਾਂ ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਂ ਮੁਮਤਾਜ਼ ਅਨੂਠੀ, ਏਸ ਬਿਨਾਂ ਮੈਂ ਨਾਰ ਕਿਸੇ ‘ਤੇ ਅੱਖ ਕਦੇ ਨਾ ਰੱਖੀ, ਪੱਲੇ ਮ੍ਹੈਂਡੇ ਜਦ ਦੀ ਲੱਗੀ ਸੌਰ ਗਿਆ ਹੈ ਜੀਵਨ, ਮਹਿਕਾਂ ਦਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਵੀ ਏਹੋ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਫੁਲਵਾੜੀ, ਵੇਖ ਨੂਰਾਨੀ ਚਿਹਰਾ ਇਸ ਦਾ ਰੂਹ ਤੇ ਦਿਲ ਨਸ਼ਿਆਵੇ, 4. ਗ਼ਜ਼ਲਪਰਵਰਦਿਗਾਰਾ ਆਣ ਕੇ ਹਾਲਾਤ ਵੇਖ ਲੈ॥ ਦਿਨ ਰਾਤ ਹੀ ਹੈ ਹੋ ਰਿਹਾ ਲੋਕਾਂ ‘ਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਜੋ, ਰੋਂਦੇ ਵਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਕਾਮੇ ਅਤੇ ਕਿਰਸਾਨ ਸਭ, ਗੰਗਾ ਕਿਨਾਰੇ ਫੁੱਲ ਨਾ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਹੇ, ਕੋਰੋਨਿਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਹੈ ਸਭ ਨੂੰ ਡਰਾ ਰਹੀ, ਹਾਕਮ ਹੀ ਪਾੜਾ ਪਾ ਰਿਹਾ ਲੋਕਾਂ ‘ਚ ਆਣ ਕੇ, ਬੈਠਾ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਧਰਨਿਆਂ ‘ਤੇ ਹੱਕ-ਹਕੂਕ ਨੂੰ, ਤੂੰ ਵੇਖ ਲੈ ਅਜ ਤਕ ਕਿਸੇ ਜੇ ਵੇਖਿਆ ਨਹੀਂ, ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨ’ ‘ਕੱਠੇ ਹੋਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹੈ ਆ ਗਿਆ, ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨ’ ਕਿੱਧਰ ਜਾ ਰਿਹੈ ਮੇਰਾ ਹੁਸੀਨ ਦੇਸ਼, ਹੰਸ ਜਿਹਾ ਉਹ ਚਿੱਟਾ ਦਿੱਸੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਾਲਾ ਬਗਲਾ॥ 5. ਗ਼ ਜ਼ ਲਹੰਸ ਜਿਹਾ ਉਹ ਚਿੱਟਾ ਦਿੱਸੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਾਲਾ ਬਗਲਾ॥ ਬੋਲ ਸੁਰੀਲੇ ਬੋਲੇ ਜਿੱਦਾਂ ਬਹਿਰ ਕਿਸੇ ਵਿਚ ਬੋਲੇ, ਨੌਟੀ ਨੌਟੀ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲਾ ਬਹੁਤ ਚੁਕੰਨਾ ਚਾਤੁਰ, ਸ਼ਾਇਰ ਵੀ ਸੀ ਨੇਤਾ ਵੀ ਸੀ ਨਾਲੇ ਹਰਫ਼ਨ-ਮੌਲਾ, ਔਰਤ ਵੱਲ ਉਹ ਇੰਝ ਤਕੀਂਦਾ ਜਿਉਂ ਧਰਮਿੰਦਰ ਹੇਮਾਂ, ਵਾਲ ਵਧਾਏ ਆਸ਼ਕ ਵਾਂਗਰ ਢਿੱਡ ਜਿਵੇਂ ਹਲਵਾਈ, ਯਾਰ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਚਾਲ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਦੀ ਨਾ ਸਮਝੇਂ, •ਦੋ-ਮਿਲ: ਦੋ ਮਿਲੀਮੀਟਰ ਬੜਾ ਹੀ ਜ਼ੀਨਤੀ ਚਿਹਰਾ ਤਿਰਾ ਅਨਮੋਲ ਮੋਤੀ ਏ॥ 6. ਗ਼ ਜ਼ ਲਬੜਾ ਹੀ *ਜ਼ੀਨਤੀ ਚਿਹਰਾ ਤਿਰਾ ਅਨਮੋਲ ਮੋਤੀ ਏ॥ ਰਹਾਂ ਮੈਂ ਵੇਖਦਾ ਹਰਦਮ ਦਿਨੇ ਰਾਤੀਂ ਸੁਬ੍ਹਾ ਸ਼ਾਮੀਂ, ਦਿਆਨਤਦਾਰੀ ਦਾ ਪਰਚਮ ਅਸੂਲਾਂ ਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮੱਕਾ, ਬੜਾ ਕੋਮਲ ਬੜਾ ਕਮਸੀਂ ਹਸੀਂ ਤੱਕ ਮਨ ਨਹੀਂ ਭਰਦਾ, ਇਵੇਂ ਜਾਪੇ ਜਿਵੇਂ ਰਗ ਰਗ ‘ਚ ਤੇਰੀ ਵੱਸਦੈ ਭਗਵਨ, ਲੁਕਾਈ ਦਾ ਭਲਾ ਲੋਚੇ ਲੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਜੋ, ਕਰਾਂ ਕੀ ਸਿਫ਼ਤ ਮੈਂ ਇਸ ਦੀ ਇਦੇ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਡਿੱਠਾ, ਜਵਾਹਰ ਏਸ ਨੂੰ ਆਖਾਂ ਰਤਨ ਹੀਰਾ ਜਾਂ ਕੋਹੇਨੂਰ, ਰਜ਼ਾ ਰਬ ਦੀ ‘ਚ ਰਹਿੰਦਾ ਜੋ ਫ਼ਕੀਰੀ ਜੇਸ ਦੀ ਦੌਲਤ, ਨਜ਼ਰ ਹਟਦੀ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਨਾ ਤਿਰੀ ਅਨਭੋਲ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ, *ਜ਼ੀਨਤੀ: ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਜਿਵੇਂ ਮਰਜ਼ੀ ਹੀ ਲੈਣਾ ਖ਼ਰਚ ਇਹ ਮਰਜ਼ੀ ਤੁਹਾਡੀ ਹੈ 7. ਗ਼ ਜ਼ ਲਜਿਵੇਂ ਮਰਜ਼ੀ ਹੀ ਲੈਣਾ ਖ਼ਰਚ ਇਹ ਮਰਜ਼ੀ ਤੁਹਾਡੀ ਹੈ॥ ਹਵਾਲੇ ਆਪ ਦੇ ਕੀਤਾ ਕਰਾਇਆ ਜੋ ਵੀ ਪੱਲੇ ਸੀ, ਹੈ ਕੀ ਲੈਣਾ ਜਾਂ ਨਾ ਲੈਣਾ ਅਸਾਂ ਇਹ ਆਪ ‘ਤੇ ਛੱਡਿਆ, ਬਹਾਦਰ ਬਣ ਲੜੋ ਗ਼ੁਰਬਤ ਅਤੇ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੇ ਸੰਗ ਭੀ, ਛਕੋ ਚਾਟਾਂ ਮਸਾਲੇਦਾਰ ਖਾਵੋ ਗੋਲਗੱਪੇ ਵੀ, ਬਚਾ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਕੁਝ ਕੁ ਤੁਸੀਂ ਬਰਸਾਤ-ਰੁਤ ਖ਼ਾਤਰ, ਬੜੇ ਖਰਚੇ ਨੇ ਘਰ ਅਪਣੇ ਦੇ ਇਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਰੱਖਣਾ, ਕਹੇ ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨ’ ਜੋ ਕਰਨਾ ਕਰੀ ਜਾਵੋ ਜਿਵੇਂ ਕਰਨਾ, ਕੀ ਕੀ ਹੈ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਹੋਣਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਜਾਣੇ 8. ਗ਼ ਜ਼ ਲਕੀ ਕੀ ਹੈ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਹੋਣਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਜਾਣੇ। ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਹਰ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਅਨਜਲ ਹੈ ਯਾਰੋ ਲਿਖਿਆ, ਦੋਜ਼ਖ ਬਣਾ ਹੈ ਬੈਠਾ ਇਨਸਾਨ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ, ਰੱਬ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ‘ਚ ਰਹਿਣਾ ਗੁਣ ਓਸ ਦੇ ਹੀ ਗਾਉਣਾ, ਮਤਲਬ-ਪਰੱਸਤ ਦੁਨੀਆਂ ਲੋਕੀਂ ਸੁਆਰਥੀ ਵੀ, ਮੂਰਖ ਸਜਨ ਜੋ ਹੋਵੇ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝੇ ਮੂਰਖ, ਕੰਮ ਏਸ ਦੇ ਨਿਰਾਲੇ ਸੱਜਨੋਂ ‘ਅਜੀਬ’ ਦੁਨੀਆ, *** |
About the author
