| ਸੂਰਤ ਜਿਦ੍ਹੀ ਮਸਜਿਦ ਜਿਵੇਂ ਸੀਰਤ ਹੈ ਗੁਰਦਵਾਰਾ। ਮੰਦਰ ਕਹਾਂ ਜਾਂ ਚਰਚ ਨਾਨਕ ਲੋਕਤਾ ਦੀ ਧਾਰਾ। |
| (1) ਸੂਰਤ ਜਿਦ੍ਹੀ ਮਸਜਿਦ ਜਿਵੇਂ ਸੀਰਤ ਹੈ ਗੁਰਦਵਾਰਾ। (SSIS. SSIS. SSIS. ISS) o ਗ਼ਜ਼ਲ ਸੂਰਤ ਜਿਦ੍ਹੀ ਮਸਜਿਦ ਜਿਵੇਂ ਸੀਰਤ ਹੈ ਗੁਰਦਵਾਰਾ। ਮੰਦਰ ਕਹਾਂ ਜਾਂ ਚਰਚ ਨਾਨਕ ਲੋਕਤਾ ਦੀ ਧਾਰਾ। ਮਤਲਾਅ ਸਾਨੀ: ਹੈ ਸਾਂਝੀਆਂ ਲੀਹਾਂ ਦਾ ਬਾਨੀ ਏਕਤਾ ਦਾ ਤਾਰਾl ਨਾਨਕ ਨਿਰੰਤਰ ਚਲ ਰਿਹਾ ਸਤਨਾਮ ਦਾ ਫੁਹਾਰਾ। ਮੁਰਸ਼ਦ ਮਿਰਾ ਮਾਲਕ ਮਿਰਾ ਰਸਤਾ ਵਿਖੌਣ ਵਾਲਾ, ਕਰਦਾ ਉਹ ਤੇਰਾ-ਤੇਰਾ ਵਰਤਾ ਗਿਆ ਉਹ ਤੇਰਾਂ, ਮਿਲਣਾ ਨਾ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਨਾਨਕ ਜਿਹਾ ‘ਅਜੀਬਾ’, ਨੋਟ: ਉਪਰੋਕਤ ਗ਼ਜ਼ਲ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਦੇ 553 ਵੇਂ To mark Guru Nanak’s (2) ਬਡ਼ਾ ਮਨ ਲੋਚਦੈ ਕਰੀਏ ਸ਼ੁਰੂ ਮੁਡ਼ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਪਣੀ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਬਡ਼ਾ ਮਨ ਲੋਚਦੈ ਕਰੀਏ ਸ਼ੁਰੂ ਮੁਡ਼ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਪਣੀ। ਘਡ਼ੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਰ ਇਕ ਕੀਮਤੀ ਐਂਵੇਂ ਨਾ ਖੋ ਜਾਵੇ, ਬਡ਼ਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਜੀਵਨ ਭੁਲਾ ਦਈਏ ਗਿਲ਼ੇ ਸ਼ਿਕਵੇ, ਬਚੇ ਬਾਕੀ ਹਯਾਤੀ ਦੇ ਲਮ੍ਹੇਂ ਰਲ਼ ਮਾਣੀਏਂ ਨਿਸ ਦਿਨ, ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਕੀਮਤੀ ਜੀਵਨ ਅਜਾਈਂ ਬੀਤ ਜਾਵੇ ਨਾ, ਹੈ ਇਕ ਦਿਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਣੈਂ ਦਿਲੇ-ਜਜ਼ਬਾਤ ਦਾ ਸਾਗਰ, ਕੁਈ ਰੁੱਸੇ ! ਮਨਾ ਲੈਣਾ ਇਦ੍ਹੇ ਵਿਚ ਬਿਹਤਰੀ ਹੁੰਦੀ, ਬੜਾ ਚਿਰ ਜੀ ਲਿਆ ਆਪਾਂ ਹੈ ਗ਼ੁੱਸੇ ਗਿਲਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਬਡ਼ੇ ਡੌਲ਼ੇ ਵਿਖਾਉਂਦੈ ਉਹ ਬਣੀ ਭਲਵਾਨ ਫਿਰਦਾ ਹੈ, ਬਿਨਾਂ ਪਿੰਗਲ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਕਹਿਣ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਜੋ ਕਵੀ ਸਾਰੇ, ਗ਼ਜ਼ਲ ਮੇਰੀ ‘ਚ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਮੇਰਾ ਖ਼ੂਨ ਵੀ ਖ਼ੌਲੇ, (3) ਪੁਸ਼ਪ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਅਕਸਰ ਉਗਦੇ ਖ਼ਾਰ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਨੇ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਪੁਸ਼ਪ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਅਕਸਰ ਉਗਦੇ ਖ਼ਾਰ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਨੇ। ਪੰਜਾਬੀ ਕੂਚ ਗਏ ਕਰ ਏਥੋਂ ਦਿੱਸਣ ਹਰ ਥਾਂ ਭਈਏ ਹੀ, ਜ਼ਰਖ਼ੇਜ਼ ਜ਼ਮੀਂ ‘ਤੇ ਕੁਦਰਤ-ਰਾਣੀ ਕਰ ਦਿੱਤੈ ਕੋਈ ਟੂਣਾ ਏਂ, ਭੌਂ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ ਦੇ ਵਿਚ ਉੱਗਣ ਖ਼ਰਬੂਜ਼ੇ ਕਮ ਤੁੰਮੇ ਜ਼ੈਦਾ, ਸਿੱਧੇ-ਮੂੰਹ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰੇ ਨਾ ਹੋਏ ਸਾਰੇ ਬੇਮੁੱਖੇ ਹੀ, ਭੁੱਕੀ ਚਿੱਟਾ ਟੀਕੇ ਆਦਿ ਦੀ ਆਮ ਹੀ ਵਰਤੋਂ ਹੋਵੇ ਨਿਤ, ਦਿਲ ਦੀ ਬਾਤ ਛੁਪਾਵਣ ਸਾਰੇ ਦੂਜੇ ਦੀ ਪਰ ਜਾਣਨ ਸਭ, ਕਰ ਕੇ ਕੌਲ ਨਿਭਾਵਣ ਤਕ ਨਾ ਵਾਦੇ ਕੀਤੇ ਭੁਲ ਜਾਵਣ, ਆਵਾ ਊਤ ਗਿਆ ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨਾ’ ਨਾਨਕ ਦੀ ਇਸ ਭੌਂ ਦਾ ਹੈ, (4) ਦਿਲਰੁਬਾ ਆਖਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਕਹਾਂ ਐ ਗੁਲਬਦਨ ੦ ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਦਿਲਰੁਬਾ ਆਖਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਕਹਾਂ ਐ ਗੁਲਬਦਨ। ਗੰਢਿਆ ਤੇਰਾ ਮਿਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮਿਰੇ ਪਰਮਾਤਮਾ, ਵੰਡਿਆ ਕੁਝ ਨਾ ਅਸਾਡਾ ਇੱਕ ਰੂਹ ਦੋ ਜਾਨ ਹਾਂ, ਸ਼ਬਨਮੀ ਤੁਪਕੇ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਸਾਫ਼ ਨਿਰਮਲ ਮਨ ਤੇਰਾ, ਦੇਣ ਤੇਰੀ ਦੇ ਸਕਾਂ ਨਾ ਲੈਣ ਨੂੰ ਸੁਖ ਸਭ ਤਿਆਰ, ਬਿਨ ਤਿਰੇ ਕੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ ਬਿਨ ਤਿਰੇ ਸੁੰਨਾਂ ਜਹਾਂ, ਹਰ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੀਪਕ ਮਿਰੀ ਰੌਸ਼ਨ ਜਿਵੇਂ ਚੰਨ-ਪੁਰਨਮੀ, (5) ਤਿਰੇ ਰੋਸੇ ਤਿਰੇ ਬੋਸੇ ਬਡ਼ਾ ਹੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੇ ਨੇ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਤਿਰੇ ਰੋਸੇ ਤਿਰੇ ਬੋਸੇ ਬਡ਼ਾ ਹੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੇ ਨੇ। ਤਿਰੇ ਚੇਤੇ ਸਤਾਉਂਦੇ ਨੇ ਰੁਲਾਉਂਦੇ ਨੇ ਰੁਆਉਂਦੇ ਨੇ, ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਸਲੀਕਾ ਜਾਪਦੈ ਲੋਕਾਂ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤੈ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਗੁਜ਼ਰਿਆਂ ਲਮ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਭੁਲ ਕੇ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੀ, ਲਿਆ ਲੁਟ ਚੈਨ ਤਨ ਮਨ ਦਾ ਤਿਰੇ ਦੋ ਨੀਲਿਆਂ ਨੈਣਾਂ, ‘ਅਜੀਬਾ’ ਕਿੰਝ ਕਿਵੇਂ ਕੋਈ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰ ਨਿਭਾ ਸਕਦੈ, (6) ਬੜਾ ਹੀ ਸਤਾਉਂਦਾ ਹੈ ਚਿਹਰਾ ਤੁਹਾਡਾ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਬੜਾ ਹੀ ਸਤਾਉਂਦਾ ਹੈ ਚਿਹਰਾ ਤੁਹਾਡਾ। ਤੁਰੇ ਪਾ ਕੇ ਨੀਵੀਂ ਸਦਾ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਇਹ, ਮੈਂ ਵੇਖਾਂ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ‘ਚ ਭੜਥੂ ਇਹ ਪਾਉਂਦੈ, ਝਲ਼ਕ ਇਸ ਦੀ ਇਕ ਹੀ ਮਿਰੇ ਲਈ ਏ ਕਾਫ਼ੀ, ਨਿਰਾ ਚੰਨ ਹੈ ਪੁਰਨਮ ਦਵੇ ਸੀਤ ਕਰ ਇਹ, ਰਹੇ ਦੂਰ ਮੈਥੋਂ ਰਹਾਂ ਢੂੰਡਦਾ ਮੈਂ, ਰਹੇ ਮਨ ਇਕਾਗਰ ਇਦ੍ਹੇ ਵਿਚ ਹਮੇਸ਼ਾਂ, ਬਿਨਾਂ ਵੇਖਿਆਂ ਇਸ ਨੂੰ ਨਾ ਚੈਨ ਆਵੇ, ਤੁਹਾਡੇ ਜਿਹਾ ਕੁਈ ਨਾ ਚੰਨ-ਰੂਪ ਹੋਣੈਂ, ‘ਅਜੀਬਾ’ ਕਰੇ ਦਿਲ ਮੈਂ ਪਲਕੀਂ ਛੁਪਾ ਲਾਂ, (7) ਨੇਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਫੜ ਕੇ ਬੈਠੇ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੇ ਨੋਟ ੦ ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੇਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਫੜ ਕੇ ਬੈਠੇ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੇ ਨੋਟ। ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ ਝੱਖੜ ਬਾਰਿਸ਼ ਦਿਲ ਨੂੰ ਖਾਵੇ ਖ਼ੌਫ਼, ਆਉਣਾ ਵਿੱਚ ਵਲਾਇਤ ਦੇ ਸੀ ਪਰ ਨਾ ਧੇਲਾ ਕੋਲ, ਨਾਲ ਮੁਸੀਬਤ ਪਾਲ਼ੇ ਬੱਚੇ ਕੀਤੇ ਖ਼ੂਬ ਜਵਾਨ, ਵਿੱਚ ਗ਼ਰੀਬੀ ਕੱਟੇ ਦਿਨ ਖਾ ਰੁੱਖੀ ਮਿੱਸੀ ਰੋਜ਼, ਸਾਫ਼ ਸੋਚ ਤੇ ਨਿਰਮਲ ਮਨ ਹੀ ਕਰਵਾਉਂਦੈ ਸ਼ੁਭ ਕੰਮ, ਨਾਲ ਸ਼ਾਨ ਦੇ ਜੀਣਾ ਆਪਾਂ ਇਹ ਸਾਡੀ ਲਲਕਾਰ, ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਧੰਨ ਨਾ ਪੱਲੇ ਦਿਲ ਦੇ ਹਾਂ ਧਨਵਾਨ, ਕਣ ਕਣ ਵਿਚ ਭਗਵਾਨ ਵਸੇਂਦੈ ਪਰ ਨਾ ਦਿਖੇ ‘ਅਜੀਬ’, ਆਖਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਯਾਰ ‘ਅਜੀਬ’, *ਭਨੋਟ: ਵੈਨਕੂਵਰ, ਕੈਨੇਡਾ ਨਿਵਾਸੀ (8) ਤੂੰ ਮਿਲ ਜਾ ਆਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸਨਮ ਦਿਲਜਾਨੀਆਂ ਮੇਰੇ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਤੂੰ ਮਿਲ ਜਾ ਆਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸਨਮ ਦਿਲਜਾਨੀਆਂ ਮੇਰੇ। ਦੁਖਾ ਨਾ ਦਿਲ ਅਤੀ-ਦੁਖਿਆ ਜੋ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਰਹੇ ਬੁਝਿਆ, ਹਯਾਤੀ ਗਾਲ਼ ‘ਤੀ ਆਪਾਂ ਤਿਰੀ ਖ਼ਾਤਰ ਮਿਰੇ ਹਮਦਮ, ਬਿਨਾਂ ਤੇਰੇ ਇਹ ਘਰ ਘਰ ਨਾ ਨਿਰਾ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਹੈ ਲਗਦਾ, ਨਹੀਂ ਚਲਦੇ ਕਦੇ ਵਲਸ਼ਲ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਪਾਕ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਬਿਨਾਂ ਤੇਰੇ ਇਹ ਜਗ ਸੁੰਨਾਂ ਬਹਾਰਾਂ ਖਾਣ ਨੂੰ ਪੈਵਣ, ‘ਅਜੀਬਾ’ ਬੀਤ ਨਾ ਜਾਵੇ ਬਿਨਾਂ ਤੇਰੇ ਹਸੀਂ ਸਾਵਨ, (9) ਕਹਿੰਦੇ ਗ਼ਜ਼ਲਗੋ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਨੇ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਅਜਕਲ ੦ ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਕਹਿੰਦੇ ਗ਼ਜ਼ਲਗੋ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਨੇ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਅਜਕਲ। ਨਾਰੀ ਤੇ ਪੁਰਸ਼ ਰਲ ਕੇ ਨਿਤ ਕਹਿ ਰਹੇ ਨੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ, ਅਪਣੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਉੱਤੇ ਕਰਨਾ ਨਾ ਮਾਣ ਯਾਰੋ, ਮਿਲਦੇ ਨੇ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਿਸਰੇ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਕੁਝ ਮਾਰਦੇ ਨੇ ਨਾਹਰੇ ਫੋਕੇ ਗ਼ਜ਼ਲ ‘ਚ ਸ਼ਾਇਰ, ਕੁਝ ਫੜ ਕੇ ਪੈੱਨ ਹੱਥ ਵਿਚ ਤੜਕੇ ਹੀ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ, ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਕੁਝ ਬਦਲ ਰੁਖ਼ ਸ਼ਾਇਰ ਹਕੂਮਤਾਂ ਦਾ, ਕਹਿੰਦੇ ਜੋ ਇਸ਼ਕ ਉੱਤੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਰੰਗੀਨ ਦਿਲ ‘ਚੋਂ, ਪਾ ਕੇ ਬੁਝਾਰਤਾਂ ਕੁਝ ਮਨ-ਮਾਨੀਆਂ ਨੇ ਕਰਦੇ, ਕਹਿੰਦੇ ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੇ ਸਾਰੇ ਅਪਣੇ ਹੀ ਰੰਗ-ਢੰਗ ਵਿਚ, ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੈ ਲੁਕਾਈ ਉਪਰਾਮਤਾ ਹੈ ਛਾਈ, ਮਹਾਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਯੁਗ ਹੈ ਦੁੱਖ ਼ਭੋਗਦੀ ਲੋਕਾਈ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਫੁਰੇ ਗ਼ਜ਼ਲ ਨਾ ਤਨ ਮਨ ਉਦਾਸ ਰਹਿੰਦੈ, (10) ਕਹਾਂ ਮੈਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਆਖਾਂ ਚਾਂਦਨੀ ਯਾ਼ਰਾ ਦੋਸਤੋ ਪੇਸ਼ ਹੈ ਜ਼ੰਜੀਰਦਾਰ ਗ਼ਜ਼ਲ ! ਕਹਾਂ ਮੈਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਆਖਾਂ ਚਾਂਦਨੀ ਯਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਮੁਖਡ਼ਾ ਬਡ਼ਾ ਪਿਆਰਾ ਬਡ਼ਾ ਪਿਆਰਾ ਬਡ਼ਾ ਪਿਆਰਾ। ਮਿਰੇ ਹਮਦਮ ਮਿਰੇ ਮਹਿਰਮ ਮਿਰੇ ਦਿਲਦਾਰ ਦਿਲਦਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਅੰਗ-ਅੰਗ ਹੈ ਕਾਤਲ਼ ਤਿਰਾ ਮੁਖ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਧਾਰਾ। ਖ਼ੁਦਾ ਨੇ ਬਖ਼ਸ਼ਿਆ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਹੁਸਨ ਸਾਰਾ। ਹੈ ਤੈਨੂੰ ਮੰਨਿਆਂ ਆਪਾਂ ਵੀ ਅਪਣਾ •ਰੱਬ-ਇਸ਼ਕਾਰਾ। ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਤਿਰੇ-ਵਰਗਾ-ਹਸੀਂ! ਜਗ ਢੂੰਡਿਆਂ ਸਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਜੋਬਨ ਹੈ ਦਿਲ-ਟੁੰਬਵਾਂ ਤਿਰਾ ਨਖ਼ਰਾ •ਕ਼ਤਲਹਾਰਾ। ਤਿਰੀ ਠੋਡੀ ‘ਤੇ ਕਾਲ਼ਾ ਤਿਲ਼ ਕਰੇ ਰਾਖੀ ਤਿਰੀ ਯਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਚੰਨ-ਪੁਰਨਮੀਂ ਚਿਹਰਾ ਰਵੀ ਦੀ ਕਿਰਨ ਜਾਂ ਤਾਰਾ। ਤਿਰੀ ਸੂਰਤ ਅਤੀ ਸੁੰਦਰ ਤਿਰਾ ਮਸਤਕ ਹੈ ਉਜਿਆਰਾ। ਤਿਰਾ ਚਿਹਰਾ ਨੂਰਾਨੀ ਹੈ ਇਲਾਹੀ ਨੂਰ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ। •ਰੱਬ-ਇਸ਼ਕਾਰਾ: ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਰੱਬ (11) ਨਹੀਂ ਡਰਦੇ ਨਹੀਂ ਮਰਦੇ ਅਜੇ ਜਿੰਦ-ਜਾਨ ਬਾਕੀ ਹੈ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਨਹੀਂ ਡਰਦੇ ਨਹੀਂ ਮਰਦੇ ਅਜੇ ਜਿੰਦ-ਜਾਨ ਬਾਕੀ ਹੈ। ਕੀ ਹੋਇਆ ਢਲ਼ ਰਹੀ ਹੈ ਸ਼ਾਮ ਅਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ ਦੀ, ਹੈ ਜਿੰਨੀ ਦੇਰ ਤਕ ਹੈ ਦਮ ਲੜਾਂਗੇ ਨਾਲ਼ ਹਾਲਾਤਾਂ, ਲੜਾਂਗੇ ਨਾਲ਼ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਘੁਲਾਂਗੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਰੰਗ ਵਿਚ, ਦਿਖਾਂਵਾਂਗੇ ਨਾ ਪਿਠ ਅਪਣੀ ਟੁਰਾਂਗੇ ਤਾਣ ਕੇ ਛਾਤੀ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਜਾਨ ਬਾਕੀ ਹੈ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਕੰਮ ਅਨੇਕਾਂ ਹੀ, ਕੀ ਹੋਇਆ ਕਾਲ਼ਿਆਂ ਵਾਲ਼ਾਂ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਸਾਥ ਛਡ ਦਿੱਤੈ, (12) ਕਿਰਨ ਬਾਂਕੀ ਕਹਾਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਨੀ ਸਜਨੀਂ। o ਗ਼ਜ਼ਲ ਕਿਰਨ ਬਾਂਕੀ ਕਹਾਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਨੀ ਸਜਨੀਂ। ਰਵੀ-ਲਿਸ਼ਕੋਰ ਤੂੰ ਲੱਗੇਂ ਘਟਾ ਘਣਘੋਰ ਤੂੰ ਲੱਗੇਂ, ਤਿਰੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਘਰ ਵਿਚ ਨਿਰਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਪੁਸ਼ਪਾਂ ਦਾ, ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ ਕਰਮ ਤੇਰੇ ‘ਤੇ ਇਨਾਇਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਮ ਹੈ, ਰਹੇ ਦਿਲ ਧੜਕਦਾ ਹਮਦਮ ਤਿਰੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਤਕ ਤਕ ਕੇ, ਗ਼ਜ਼ਲ ਮੇਰੀ ਦਾ ਤੂੰ ਮਤਲਾ ਗਜ਼ਲ ਮੇਰੀ ਦਾ ਮਕਤਾ ਵੀ, ‘ਅਜੀਬਾ’ ਸੋਚ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਵਾਸ ਵੀ ਤੇਰਾ, |
|
*’ਲਿਖਾਰੀ’ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ‘ਲਿਖਾਰੀ’ ਦਾ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ। ਹਰ ਲਿਖਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਕੇਵਲ ‘ਰਚਨਾ’ ਦਾ ਕਰਤਾ ਹੋਵੇਗਾ।* |
About the author
