by | (1) ਬੇਚੈਨ ਨਜ਼ਰ ਬੇਤਾਬ ਜਿਗਰ ਦਿਲ ਦਿਲਬਰ ਤੇਰਾ ਦੀਵਾਨਾ!
ਬਹਿਰ: ਮੁਤਦਾਰਿਕ, ਮੁਜ਼ਾਇਫ਼, ਮਖ਼ਬੂਨ, ਮਸਕਨ ੦ ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਬੇਚੈਨ ਨਜ਼ਰ ਬੇਤਾਬ ਜਿਗਰ ਦਿਲ ਦਿਲਬਰ ਤੇਰਾ ਦੀਵਾਨਾ। ਦਿਲ-ਵੱਟੇ ਦਿਲ ਜੋ ਯਾਰ ਦਵੇ ਉਸ ਯਾਰ ਦਾ ਯਾਰੋ ਕੀ ਕਹਿਣਾ, ਮਸਕੀਨ ਜਿਹਾ ਹਾਂ ਕੀ ਹੋਯਾ ਧੰਨ-ਦੌਲ਼ਤ ਮਿਲਣ ਮੁਕੱਦਰ ਨਾਲ਼, ਤਕ ਤੇਰੀ ਸੀਰਤ ਸੂਰਤ ਨੂੰ ਦਿਲ ਹੋਇਆ ਤੇਰੇ ‘ਤੇ ਮੋਹਿਤ, ਦਿਲ ਲੋਚੇ ਹਰ ਇਕ ਮਿਸਰੇ ਵਿਚ ਤੇਰਾ ਹੀ ਨਾਮ ਸ਼ੁਮਾਰ ਕਰਾਂ, ਸਾਡਾ ਇਸ਼ਕ ਪਵਿੱਤਰ ਪਾਕੀਜ਼ਾ ਇਸ ਵਿਚ ਨਾ ਯਾਰਾ ਖੋਟ ਕੁਈ, ਤੇਰੇ ਮੋਹਰੇ ਲੱਖ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਵੀ ਦਿਲਦਾਰਾ ਫਿਕੀਆਂ ਪੈ ਜਾਵਣ, ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਥਕਾਵਟ ਲਹਿ ਜਾਵੇ ਅਦਭੁੱਤ ਨਸ਼ਾ ਹੀ ਆ ਜਾਵੇ, ਜੋ ਚੰਦ ਬਚੇ ਦਿਨ ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨਾ’ ਲਾ ਜਾ ਤੂੰ ਲੇਖੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਦੇ,
** (2) ਕਦੇ ਢੁਕ-ਢੁਕ ਜੋ ਬਹਿੰਦੇ ਸੀ ਉਹ ਨੇਡ਼ੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ! ਬਹਿਰ: ਹਜ਼ਜ, ਮੁਸੱਮਨ, ਸਾਲਮ ੦ ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਕਦੇ ਢੁਕ-ਢੁਕ ਜੋ ਬਹਿੰਦੇ ਸੀ ਉਹ ਨੇਡ਼ੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ। ਸਲੀਕੇ ਭੁੱਲ ਬੈਠੇ ਨੇ ਭੁਲਾ ਬੈਠੇ ਵੀ ਕਦਰਾਂ ਲੋਕ, ਬਦਲ ਦਿੱਤੇ ਨੇ ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇ, •ਕਰੋਨਾ ਨੇ ਕਿ ਹੁਣ ਆਪਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਿਹਨਤ ਮੁਸ਼ੱਕਤ ਨਾਲ਼ ਜੀਵਨ ਹੈ ਬਸਰ ਕੀਤਾ, ਕਿਤੇ ਰਹਿ ਜਾਏ ਨਾ ਕੋਈ, ਮੁਹੱਬਤ ਵਿਚ ਕਮੀ ਪੇਸ਼ੀ, ਮਹਾ ਰਸੀਏ ਜੋ ਹੋਵਣ ਇੱਕ ਨਾ ਜੇ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ, ‘ਅਜੀਬਾ’ ਬਹੁਡ਼ਿਆ ਜੋ ਗੰਨ-ਕਲਚਰ ਹੈ ਬੜਾ ਘਾਤਕ, •ਕਰੋਨਾ: ਜਾਂ-ਲੇਵਾ ਫ਼ਲੂ ਵਾਇਰਸ ਬਹਿਰ: ਮੁਤਦਾਰਿਕ, ਮਕਤੂਅ,ਅਖ਼ਜ਼ ੦ ਗ਼ਜ਼ਲ ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਂਦਾ ਹਰ ਵੇਲ਼ੇ। ਰਸਮੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ “ਕਿੱਦਾਂ ਭਾ ਜੀ?” ਪੁਛ ਲੈਂਦੇ, ਲਵ ਯੂ ਲਵ ਯੂ ਸਾਰੇ ਕਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ , ਸਭ ਨੂੰ ਆਪੋ-ਧਾਪੀ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਕਿਸ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਹੋਸੈਂ? ਮੈਂ ਹੀ ਜਾਣ ਸਕਾਂ, ਲੈਣ ਖ਼ਬਰ ਜੇ ਆਵਣ ਲੈਣੀ ਭੁਲ ਜਾਵਣ, ਹਮਦਰਦਾਂ ਦਾ ਕਾਲ਼ ਪਿਆ ਹੁਣ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਜਦ ਨਾ ਮਿਲਦੀ ਖ਼ਬਰ-ਸਾਰ ਕੁਈ ਮਿਤਰਾਂ ਦੀ, ਤੱਤੀ ‘ਵਾ ਨਾ ਲੱਗੇ ਸਾਡੇ ਸੱਜਨਾ ਨੂੰ, ਕੀਤੇ ਕੌਲ਼ ਕਰਾਰ ਕਿਵੇਂ ਕੋਈ ਭੁਲ ਸਕਦੈ, ਇਹ ਦੁਨੀਆ ਕੀ ਚੱਕਰ ਯਾਰ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਹੈ?, ੦(ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਣਾ ਅਧੀਨ ਗ਼ਜ਼ਲ-ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਬਹਿਰ: ਮੁਤਕਾਰਿਬ, ਮੁਸੱਮਨ, ਸਾਲਿਮ ਰਤਾ ਅਖ ਮਿਲਾਓ ਮਿਲੇ ਚੈਨ ਦਿਲ ਨੂੰ। ਤੁਹਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਦਿਲ ਨਾ ਲਗਦਾ ਅਸਾਡਾ, ਬਿਨਾਂ ਆਪ ਦੇ ਹੈ ਇਹ ਜੀਵਨ ਜਹੰਨਮ, ਫਟਾ ਫੱਟ ਹੀ ਆ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਵਦੇ ਓ, ਇਹ ਸੀਤਲ ਹਵਾਵਾਂ ਇਹ ਮੌਸਮ ਸੁਹਾਨਾ, ਮਿਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ਨਸੀਬੀ ਕਿ ਆਏ ਤੁਸੀਂ ਹੋ, ਮਿਰੇ ਮਨ ਦੀ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਰਹੋ ਪਾਸ ਮੇਰੇ, ਸੁਣੋ ਹਾਲ ਦਿਲ ਦਾ ਸੁਣਾਓ ਵੀ ਅਪਣਾ, ‘ਅਜੀਬਾ’ ਗ਼ਜ਼ਲ ਉਹ ਜੋ ਕੀਲੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ, ਬਹਿਰ: ਮੁਤਦਾਰਿਕ, ਮਕਤੂਅ,ਅਖ਼ਜ਼ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਸਤਾਵੇ ਮਾਧੋ ਮੀਤ ਮਿਰੇ। ਯਾਦ ਕਰੇ ਬਿਨ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਪਲ਼ ਗੁਜ਼ਰੇ ਨਾ, ਵਢ ਵਢ ਖਾਵੇ ਯਾਦ ਤਿਰੀ ਦਿਨ ਰਾਤ ਸਦਾ, ਚੈਨ ਮਿਲੇ ਨਾ ਭੋਰਾ ਮਨ ਬੇਚੈਨ ਸਦਾ, ਦੀਦ ਤਿਰੀ ਨੂੰ ਤਰਸੇ ਤਨ ਮਨ ਲੋਚੇ ਵੀ, ਆਖਾਂ ਰੋਜ਼ ਗ਼ਜ਼ਲ ਇਕ ਕਰਕੇ ਨਾਮ ਤਿਰੇ, ਦੀਦ ਤਿਰੀ ਦੀ ਤਾਂਘ ਮਿਟੇ ਨਾ ਮਨ ਵਿੱਚੋਂ, ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੇ ਵੀ ਨਾ ਜਾਵੇ ਯਾਦ ਤਿਰੀ, ਬੀਤ ਨਾ ਜਾਵੇ ਵਕ਼ਤ ਸੁਨਹਿਰੀ ਤੇਰੇ ਬਿਨ, ਬਸੰਤ ਬਹਾਰਾਂ ਸੰਗ ਤਿਰੇ ਰਲ਼ ਕੱਟੀਆਂ ਜੋ, ਮੇਲ ਕਰਾਵੇ ਮੌਲ਼ਾ ਰੰਗਲੇ ਸਜਨਾਂ ਸੰਗ, ਸਾਰ-ਖ਼ਬਰ ਜਦ ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਮਿਲਦੀ ਨਾ, ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦੀ ਯਾਰ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਸੁਣਦਾ ਹੈ?,
** ਬਹਿਰ: ਰਜ਼ਜ਼, ਮੁਸੱਮਨ, ਸਾਲਮ o ਗ਼ਜ਼ਲ ਮੌਸਮ ਬਡ਼ਾ ਬੇਜ਼ਾਰ ਸੀ ਕਲ ਅਜ ਸੁਹਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਗੁਜ਼ਰੇ ਗਲੀ਼ ‘ਚੋਂ ਉਹ ਜਦੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਜਿਵੇਂ ਖਿੰਡਰੀ ਕੋਈ, ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੈ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਾ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਸਾਰ ਹੈ, ਪੂਜਾ ਤਿਰੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹੂ ਹਰ ਯੁੱਗ ਵਿਚ, ਬੀਤੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਬੀਬੀਆਂ ਪਿੱਛੇ ਸੀ ਜਾਂਦੇ ਨੌਜਵਾਨ, ਲੋਚਾਂ ਨਾ ਮੈੰ ਧਨ ਸ਼ਹੁਰਤਾਂ ਪੈਸਾ ਨਾ ਤਖ਼ਤੋ-ਤਾਜ ਹੀ, ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨ’ ਕੀ ਬਣਸੀ ਜ਼ਮਾਨੇ ਏਸ ਦਾ ਓਦੋਂ ਜਦੋਂ, ਮੈਖ਼ਾਨਿਆਂ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਹੁੰਦੇ ਜੋ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣ ਦੇ,
** ਬਹਿਰ: ਹਜ਼ਜ, ਮੁਸੱਮਨ, ਸਾਲਮ ੦ ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਕਮਾਈ ਰੱਝ ਕੇ ਕੀਤੀ ਕਮਾਇਆ ਨਾਮ ਉਚਿਆਰਾ। ਕਦੇ ਪਤਝੜ ਕਦੇ ਖੇੜਾ ਕਦੇ ਵੀਰਾਨਗੀ ਵੇਖੀ, ਕਦੇ ਪੁਤ ਲਾਡਲਾ ਬਣ ਕੇ ਕਦੇ ਬੇਗਮ ਦਾ ਬਣ ਖ਼ਾਦਮ, ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਤੋਲ਼ਾ ਹੋ ਜਾਂਦੈ ਪਲਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮਾਸਾ, ਮਿਲੀ ਅੱਧੀ ਜਦੋਂ ਖਾਧੀ ਅਸਾਂ ਨੇ ਚੱਪਾ ਹੀ ਕੇਵਲ, ਜਦੋਂ ਦਿਨ ਆ ਗਏ ਮਾੜੇ ਲਏ ਕੱਸ ਸੀ ਕਮਰਕੱਸੇ, ਗ਼ਜ਼ਲ ਵਿਚ ਰੰਗ ਭਰ ਭਰ ਕੇ ਬਣਾਈਦੈ ਇਨੂੰ ਸੁੰਦਰ, ਬਹਿਰ: ਮੁਤਦਾਰਿਕ, ਮੁਸੱਬਾ, ਮਕਤੂਅ ੦ ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਸਾਡੇ ਕਰਮੀਂ ‘ਕੱਲਾਪਣ ਘਰ ਖਾਲੀ ਤੇ ਤਨਹਾਈ। ਬਿਰਹਾ ਸਾਡਾ ਮਿੱਤਰ ਹੋਇਆ ਬੇਲੀ ਰੋਣਾ-ਧੋਣਾ, ਡੀਂਗਾਂ ਮਾਰ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਜੋ ਅਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰਾਜਾ, ਨਾਲ਼ ਪਹਾਡ਼ਾਂ ਟੱਕਰ ਸਾਡੀ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਸੰਗ ਆਢਾ, ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਕਰ ਮਿਹਨਤ ਰਚੀਆਂ ਆਪਾਂ ਨੇ ਜੋ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ, ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਸਾਡਾ ਧਨ ਸਰਮਾਇਆ ਏਹੋ ਹੀ ਹਨ ਪੂੰਜੀ, ਯਾਰ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਛੱਡ ਪਰ੍ਹਾਂ ਹੁਣ ਜੱਗ ਦੇ ਭੰਬਲ਼-ਭੂਸੇ, ਬਹਿਰ: ਹਜ਼ਜ, ਮੁਸੱਮਨ, ਸਾਲਮ o ਜ਼ੰਜੀਰਦਾਰ ਗ਼ਜਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂ ਆਖਾਂ ਚਾਂਦਨੀ ਯਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਮੁਖਡ਼ਾ ਬਡ਼ਾ ਪਿਆਰਾ ਬਡ਼ਾ ਪਿਆਰਾ ਬਡ਼ਾ ਪਿਆਰਾ। ਮਿਰੇ ਹਮਦਮ ਮਿਰੇ ਮਹਿਰਮ ਮਿਰੇ ਦਿਲਦਾਰ ਦਿਲਦਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਅੰਗ-ਅੰਗ ਹੈ ਕਾਤਲ਼ ਤਿਰਾ ਮੁਖ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਧਾਰਾ। ਖ਼ੁਦਾ ਨੇ ਬਖ਼ਸ਼ਿਆ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਹੁਸਨ ਸਾਰਾ। ਹੈ ਤੈਨੂੰ ਮੰਨਿਆਂ ਆਪਾਂ ਵੀ ਅਪਣਾ •ਰੱਬ-ਇਸ਼ਕਾਰਾ। ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਤਿਰੇ-ਵਰਗਾ-ਹਸੀਂ! ਜਗ ਢੂੰਡਿਆਂ ਸਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਜੋਬਨ ਹੈ ਦਿਲ-ਟੁੰਬਵਾਂ ਤਿਰਾ ਨਖ਼ਰਾ •ਕ਼ਤਲਹਾਰਾ। ਤਿਰੀ ਠੋਡੀ ‘ਤੇ ਕਾਲ਼ਾ ਤਿਲ਼ ਕਰੇ ਰਾਖੀ ਤਿਰੀ ਯਾਰਾ। ਤਿਰਾ ਚੰਨ-ਪੁਰਨਮੀਂ ਚਿਹਰਾ ਰਵੀ ਦੀ ਕਿਰਨ ਜਾਂ ਤਾਰਾ। ਤਿਰੀ ਸੂਰਤ ਅਤੀ ਸੁੰਦਰ ਤਿਰਾ ਮਸਤਕ ਹੈ ਉਜਿਆਰਾ। ਤਿਰਾ ਚਿਹਰਾ ਨੂਰਾਨੀ ਹੈ ਇਲਾਹੀ ਨੂਰ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ।
** ਬਹਿਰ: ਹਜ਼ਜ, ਮੁਸੱਮਨ, ਸਾਲਮ ੦ ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਗੁਰਸ਼ਰਨ ਸਿੰਘ ਅਜੀਬ (ਲੰਡਨ) ਬਡ਼ਾ ਮਨ-ਮਸਖ਼ਰਾ ਮੌਜੀ ਸਨਮ ਚਿਤ ਲਾਈ ਰਖਦਾ ਏ। ਹੈ ਰੋਂਦੇ ਨੂੰ ਹਸਾ ਦਿੰਦੈ ਕਿ ਪੀਡ਼ਾਂ ਢਿੱਡੀਂ ਪਾ ਦਿੰਦੈ, ਕਰਾਂ ਜੇ ਪੇਸ਼ਗੀ ਨਿਹੁੰ ਦੀ ਨਹੀ ਗਲ ਗੌਲ਼ਦਾ ਅਕਸਰ, ਨਿਰਾ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਕੀਤੇ ਨਾ ਸਨਮ ਕੋਈ ਸੌਰਦੈ ਮਸਲਾ, ਬਡ਼ੇ ਕੱਟੇ ਨੇ ਰੋਜ਼ੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਜਾਨਮ, ਬਡ਼ਾ ਅਥਰਾ ਸਨਮ ਡਾਢੈ ਜਦੋਂ ਅਡ਼ਦਾ ਤਾਂ ਅਡ਼ ਜਾਂਦੈ, ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ ਰੁਝੇਵੇਂ ਤੇ ਝਮੇਲੇ ਹੁੰਦੇ ਵੀ ਦਿਲਬਰ, ਅਸਾਡੇ ਸਬਰ ਨੂੰ ਨਿਤ ਪਰਖ਼ਣਾ ਆਦਤ ਸਨਮ ਦੀ ਹੈ, ਸਨਮ ਤੇਰਾ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਦਸ ਕਿ ਕਿਸ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਹੈ ਬਣਿਆਂ, ਭਲ਼ੇ ਦਿਨ ਆਣਗੇ ਇਕ ਦਿਨ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਬਹੁਡ਼ਸੀ ਖੇਡ਼ਾ, ਬਹਿਰ: ਰਜ਼ਜ਼, ਮੁਸੱਦਸ, ਅਖ਼ਰਬ ੦ ਜੰਜੀਰਦਾਰ ਗ਼ਜ਼ਲ ਕਿਸ ਮੋਡ਼ ‘ਤੇ ਹੁਣ ਆ ਰੁਕੀ ਅਜਕਲ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ। ਬਿਲਕੁਲ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਨਾ ਏਸ ਵਿਚ ਲਗਦੀ ਹੈ ਬੇਸੁਰੀ। ਝੁਰਦਾ ਰਹਾਂ ਕੁਡ਼੍ਹਦਾ ਰਹਾਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਹਰ ਘਡ਼ੀ। ਕਹਿੰਦਾ ਰਹਾਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਸਦਾ ਆਦਤ ਜੋ ਹੈ ਮਿਰੀ। ਏਹੋ ਮਿਰੀ ਪੂਜਾ ਲਗਨ ਏਹੋ ਹੈ ਬੰਦਗੀ। ਮੇਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਮੇਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਮੇਰੀ ਹੈ ਆਸ਼ਕੀ। ਇਸ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਪਹਿਚਾਨ ਮੇਰੀ ਨਾ ਅਡੰਟਟੀ। ‘ਗੁਰਸ਼ਰਨ’ ਤੇਰੀ ਰੂਹ ਗ਼ਜ਼ਲ ਤੇੇਰੀ ਹੈ ਆਰਤੀ। ਇਸ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਤੇਰੀ ਕਦੇ ਹੋਣੀ ਨਾ ਹੈ ਗਤੀ। (12) ਕਰਾਂ ਕੀ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਮਿਰਾ ਉਜਡ਼ੇ ਗਰਾਂ ਅੰਦਰ। ਬਹਿਰ: ਹਜ਼ਜ, ਮੁਸੱਮਨ, ਸਾਲਮ o ਗ਼ ਜ਼ ਲ ਕਰਾਂ ਕੀ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਮਿਰਾ ਉਜਡ਼ੇ ਗਰਾਂ ਅੰਦਰ। ਨਾ ਮਿਲਦਾ ਚੈਨ ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਗਗਨ ‘ਤੇ ਪੁਜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਮਿਰੀ ਪਰਵਾਜ਼ ਦੀ ਬਿਲਕੁਲ ਮਿਰੇ ਯਾਰੋ ਨਾ ਹਦ ਕੋਈ, ਮੈਂ ਹਾਂ ਆਜ਼ਾਦ ਪੰਛੀ ਬੋਲਦਾਂ ਸਚ ਲੋਕਤਾ ਖ਼ਾਤਰ, ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਜੋ ਛਕਦੇ ਮਾਲ਼ ਲੋਕਾਂ ਦਾ, ਨਿਆਰੇ ਦੇਸ ਦੇ ਨੇਤਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖ਼ੈਰ ਕਿੰਝ ਮੰਗੀਏ, ਹੈ ਆਖਣ ਨੂੰ ਕਿ ਭਾਰਤ ਕਰ ਰਿਹੈ ਨਿਸ ਦਿਨ ਤਰੱਕੀ ਹੀ, ਬਡ਼ਾ ਆਸਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੱਢਣੇ ਔਗਣ, ਬਡ਼ੀ ਬੰਦਿਸ਼ ਜਹੀ ਠੋਸੀ ਹੈ ਹੁੰਦੀ ਹਾਕਮਾਂ ਅਕਸਰ, ਗ਼ਜ਼ਲ ਮੇਰੀ ‘ਤੇ ਦੇਵੇ ਜਾਂ ਨਾ ਦੇਵੇ ਦਾਦ ਹੀ ਕੋਈ, ਜੋ ਕਰਨੀ ਬਾਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਬਡ਼ਾ ਘਟ ਲੋਕ ਸੁਣਦੇ ਨੇ, ਗ਼ਜ਼ਲ ਕਹਿਣੀ ‘ਅਜੀਬਾ’ ਹੈ ਤਿਰੀ ਚਾਹਤ ਤਿਰੀ ਪੂਜਾ, |
|
*’ਲਿਖਾਰੀ’ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ‘ਲਿਖਾਰੀ’ ਦਾ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ। ਹਰ ਲਿਖਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਕੇਵਲ ‘ਰਚਨਾ’ ਦਾ ਕਰਤਾ ਹੋਵੇਗਾ। |
