|
ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਸਹਿਜ- ਸੁਭਾ ਹੀ ਬੇਬੇ ਜੀ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ, “ਬੇਬੇ ਜੀ, ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ’ਚ ਬਦਲੀ ਨਾਲ ਇੰਨੇ ਖੁਸ਼ ਕਿਉਂ ਓ?” ਆਥਣੇ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਫੋਨ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਬੇਬੇ ਜੀ ਨੂੰ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ’ਚ ਲੱਕੜ ਦਾ ਪੁਲ਼ ਜ਼ਰੂਰ ਦਿਖਾ ਕੇ ਲਿਆਉਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਹੋ ਸਕੇ। ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਬੇਬੇ ਜੀ ਉਸ ਲੱਕੜ ਦੇ ਪੁਲ਼ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਮੈਂ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ’ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਬੇਬੇ ਜੀ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਲਗਭਗ 10 ਕੁ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ‘ਸਾਦਕੀ ਬਾਰਡਰ’ ਵੱਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਲੱਕੜ ਦਾ ਪੁਲ਼ ਆ ਗਿਆ। ਬੇਬੇ ਜੀ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਕੇ ਪੈਦਲ ਹੀ ਪੁਲ਼ ਤੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ। ਇਕ ਥਾਂ ’ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ। ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ। ਅੱਖਾਂ ’ਚੋਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਹੜ ਵਹਿ ਤੁਰਿਆ। “ਕੀ ਹੋਇਆ ਬੇਬੇ ਜੀ?” ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਬੈੱਡ ’ਤੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਨਜ਼ਰ ਘੁਮਾ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਓਪਰੇ ਚਿਹਰੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਭੈਣ- ਭਰਾ, ਦੋਸਤ- ਮਿੱਤਰ ਸਭ ਸੁਪਨੇ ਵਾਂਙੂ ਖਿੰਡ- ਪੁੰਡ ਗਏ। ਹੁਣ ਬੈੱਡ ਦੇ ਆਲੇ- ਦੁਆਲੇ ਕੁਝ ਨਵੇਂ ਲੋਕ ਹਨ। ਜਿਹੜੇ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਜਿਹੜਾ ਕਦੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਆਲਸੀ ਤੇ ਮਖੌਲੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਗਾਲ਼ਾਂ ਖਾਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਝਿੜਕਾਂ ਸਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਪਿੰਡ ’ਚ ਕੋਈ ਦਿਉਰ ਤੇ ਕੋਈ ਪੁੱਤ ਆਖ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਫੇਰ ਉਸੇ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਮੁੜ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਮੈਂ ‘ਬਾਪੂ’ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ ਤੇ ਇਹ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਕਿਸੇ ਗਲਤੀ ਤੇ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਭਾਣੇ ਮੈਂ ਪੱਥਰ ਦੇ ਉਸ ਬੁੱਤ ਵਾਂਙ ਹਾਂ ਜੋ ਬੋਲਦਾ ਨਹੀਂ, ਗੁੱਸੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। |
|
*’ਲਿਖਾਰੀ’ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ‘ਲਿਖਾਰੀ’ ਦਾ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ। ਹਰ ਲਿਖਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਕੇਵਲ ‘ਰਚਨਾ’ ਦਾ ਕਰਤਾ ਹੋਵੇਗਾ। |
ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਬਿਨਾਗੁੜ੍ਹੀ ਕਸਬੇ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਤਬਾਦਲਾ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲਕਾ ਸ਼ਹਿਰ ’ਚ ਹੋ ਗਿਆ। ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਇਸ ਬਦਲੀ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਕਿ ਚਲੋ ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਨੇੜੇ ਹੀ ਡਿਉਟੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਹੁਣ ਘਰ ਆਉਣਾ- ਜਾਣਾ ਸੁਖਾਲਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਮਾਤਾ- ਪਿਤਾ ਤੇ ਪਤਨੀ ਨਾਲੋਂ ਬੇਬੇ ਜੀ (ਦਾਦੀ ਮਾਤਾ ਜੀ) ਵਧੇਰੇ ਖੁਸ਼ ਸਨ।
ਡਾ. ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਿੰਘ ਰਾਠੌਰ
# 1054/1,
ਵਾ: ਨੰ: 15-ਏ,
ਭਗਵਾਨ ਨਗਰ ਕਾਲੌਨੀ,
ਪਿੱਪਲੀ, ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ।
ਸੰਪਰਕ: 90414-98009
