ਲੋਕੋ ਕੁੱਖ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਰਕੇ ਕਤਲ ਆਪ ਹੀ ਧੀਆਂ, ਕੰਜਕਾਂ ਦੀ ਰੀਝ ਮੋਈ, ਪੀਂਘ ਵੀ ਤੜਪੀ ਉਦੋਂ, ਜੇਕਰ ਬੰਦਿਆ ਨਾ ਸਾਂਭੇ ਤੂੰ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਸਿਰਨਾਵੇਂ, ਪੂਜਦੇ ਹੋ ਦੇਵੀਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਨਾਰੀ ਨੂੰ, ਤਾਂ ਕਿਉਂ ਪੁੱਤ ਜੇ ਮਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਦੇ ਤਾਰੇ, ਧੀਆਂ ਬਿਨ ਸੰਸਾਰ ਅਧੂਰੈ,
ਜਿਸਮ ਨੋਚੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ ਚਿਹਰੇ ਫੂਕੇ ਜਾ ਰਹੇ, ਸ਼ਾਇਰ ਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਗ਼ਜ਼ਲ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਹੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਤੋਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਹਾਦਸਿਆਂ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਕੇ ਹਾਲਾਤ ਨਾਲ ਨਿਪਟਣ ਲਈ ਤਤਪਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਮਾਜ ਵਿਚੋਂ ਅੰਨ੍ਹੇਰਗਰਦੀ ਦੀ ਕਾਲਖ਼ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤੁਹਾਡੀ ਇਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੀ ਰੌਸ਼ਨੀਆਂ ਫੈਲਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਕ ਹੋਰ ਗ਼ਜ਼ਲ ਵਿਚ ‘ਚਲੋ ਕੁਝ ਰੋਸ਼ਨੀ ਕਰ ਲਓ, ਹਨੇਰਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪ੍ਰਤੀਕਾਮਿਕ ਸ਼ੇਅਰ ਹੈ ਕਿ ਮਾੜੇ ਹਾਲਾਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਹੋ ਜਾਓ। ਕਿਤੇ ਇੰਜ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਹਨੇਰਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਸਮਾ ਨਾ ਲਵੇ। ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੇ ਨੇ੍ਹਰਿਆਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕ ਸ਼ੇਅਰ ਹੈ- ਸਭ ਬਨੇਰੇ ਦੀਵਿਆਂ ਸੰਗ ਭਰ ਦਿਆਂਗੇ, ਰਾਜਦੀਪ ਸਿੰਘ ਤੂਰ ਦੀਆਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਇਕ ਦੂਰ ਅੰਦੇਸ਼ ਸ਼ਾਇਰ ਦੀਆਂ ਦੂਰਗਾਮੀ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਦੇਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਹੀ ਅਰਥ ਭਰਪੂਰ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵਿਚ ਮਾਪ ਦੰਡਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਕਰਨ ਲਈ ਬੇਅਰਥ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਸਗੋਂ ਸਾਰਥਿਕ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਰ ਸਮਾਜ ਦੀ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿਸਫੋਟਕ ਸਥਿਤੀ ਤੋਂ ਚਿੰਤਤ ਹੈ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਪਾਠਕ ਨੂੰ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਰਾਹੀਂ ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਰਹਿਣ ਲਈ ਅਗਾਊਂ ਸੂਚਨਾ ਦਿੰਦਾ ਹੇੈ। ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਬੇਬਸੀ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸਾਰੂ ਨਿਗਾਹ ਨਾਲ ਵੇਖਦਾ ਹੈ। ਸਿਆਸਤਦਾਨਾ ਦੀਆਂ ਰਾਜਨੀਤਕ ਚਾਲਾਂ ਬਾਰੇ ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਚੋਣਾ ਮੌਕੇ ਵਾਅਦਿਆਂ ਦੀਆਂ ਝੜੀਆਂ ਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਪ੍ਰੰਤੂ ਜਿੱਤਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਭੁਲਾਕੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੀਂ ਆਪ ਹੀ ਕੁਹਾੜਾ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਬਾਰੇ ਤਿੰਨ ਸ਼ੇਅਰ ਹਨ- ਰਾਤ ਮੁੱਕੀ, ਬਾਤ ਮੁੱਕੀ, ਆਖ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ, ਰਾਖਿਆਂ ਹੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੁਟਿੱਐ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ, ਦੇਸ਼ ਦੀ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿਦਿਅਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੀਆਂ ਤਰੁਟੀਆਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦਾ ਸ਼ਾਇਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਸਾਡੇ ਵਿਦਿਅਕ ਅਦਾਰੇ ਚਾਨਣ ਮੁਨਾਰੇ ਸਨ। ਵਿਦਿਆ ਦਾ ਦਾਨ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਪ੍ਰੰਤੂ ਵਰਤਮਾਨ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਇਹ ਵਿਓਪਾਰਕ ਅਦਾਰੇ ਬਣ ਗਏ ਹਨ। ਇਸ ਪੀੜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਇਕ ਸ਼ੇਅਰ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦਾ ਹੈ- ਸੀ ਕਦੇ ਚਾਨਣ ਮੁਨਾਰੇ, ਹੁਣ ਕਮਾਊ ਬਣ ਗਏ, ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਬਿਮਾਰੀ ਨੇ ਨੌਜਵਾਨੀ ਦਾ ਘਾਣ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਘਰ ਨਹੀਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੇ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਨਾ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ। ਜੇਕਰ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜ਼ਾਰੀ ਰਹੀ ਤਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਆਪਣੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੇ ਪਹਿਰੇਦਾਰ ਕਿਵੇਂ ਬਣਨਗੇ। ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਬੇਬਸੀ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿਚੋਂ ਕਿਵੇਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ। ਇਸ ਸੰਬੰਧੀ ਸ਼ਾਇਰ ਲਿਖਦਾ ਹੈ- ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਇਸ ਕਦਰ ਹੈ ਡੋਬਿਆ, ਧਰਮਾ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਅਤੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਆ ਰਹੀਆਂ ਕੁਰੀਤੀਆਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸ਼ਾਇਰ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਲੋਕ ਮਾਨਸਿਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਦਰ ਦਰ ਦੀਆਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦੇ ਭਟਕਦੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ। ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਭਾਵ ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਦੁਕਾਨਾ ਇਸ ਕਰਕੇ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈਆਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨਾ ਵਿਚ ਗਿਰਾਵਟ ਆ ਗਈ। ਸ਼ਾਇਰ ਇਕ ਸ਼ੇਅਰ ਵਿਚ ਲਿਖਦਾ ਹੈ- ਰੋਜ਼ ਜਾ ਕੇ ਰਗੜਦੇ ਨੇ ਨੱਕ ਲੋਕੀ ਥਾਂ ਕੁ ਥਾਂ, ਦੇਸ਼ ਦੀ ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਤੇ ਕਿੰਤੂ ਪ੍ਰੰਤੂ ਕਰਦਿਆਂ ਸ਼ਾਇਰ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਗੋਦਾਮਾ ਵਿਚ ਅਨਾਜ ਸੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪ੍ਰੰਤੂ ਗ਼ਰੀਬ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਪਣੀਆਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵਿਚ ਕਈ ਭਖਦੇ ਮਸਲਿਆਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਣਤ ਲੀਹਾਂ ਤੋਂ ਉਲਟ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਬੁੱਧ ਨੂੰ ਮਹਾਤਮਾ ਕਿਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਅਣਡਿਠ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਰੜਕਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਜ ਤੇ ਵੀ ਤਿਖੇ ਤੇਵਰ ਵਿਖਾਉਂਦਿਆਂ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਤਿਜ਼ਾਰਤ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਸਭਿਆਚਾਰ ਵਿਚ ਮਿਲਾਵਟ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਹੇਰਾ ਫੇਰੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਬਸੰਤਰ ਕਿਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਵਾੜ ਖੇਤ ਨੂੰ ਖਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਸੱਚ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ, ਦਸਤਾਰ ਦੀ ਬੇਹੁਰਮਤੀ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਵਿਓਪਾਰੀ ਭਾਰੂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਇਸ ਸਾਰੇ ਕੁਝ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਇਨਸਾਨ ਚੁੱਪ ਧਾਰੀ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਘਾਰ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਲਾ ਗ਼ਜ਼ਲਗ਼ੋ ਭਵਿਖ ਵਿਚ ਨਵੇਂ ਕੀਰਤੀਮਨ ਸਿਰਜਕੇ ਆਪਣਾਂ ਸਾਰਥਿਕ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਣ ਵਿਚ ਸਫਲ ਹੋਵੇ। |